Κριτική του βιβλίου "Οι αναμνήσεις μιας Γκέισας" από την Lola Cathrine!

Σε κάποια προηγούμενη ανάρτηση, ένας φίλος σχολίασε «δεν το διαβάζω καν, αλλά συμφωνώ». Ξέρω ότι έκανες πλάκα (δε χρειάζεται να δικαιολογηθείς , αλλά κοίταξα τις αναρτήσεις μου με άλλο μάτι και όντως είναι τρομακτικές . Οπότε θέλω να υπερασπιστώ τα σεντόνια μου (και γράφω ακόμα ένα σεντόνι για να το κάνω αυτό.

Παλιότερα μπαίναμε στα μαγαζιά και ψωνίζαμε ό,τι μας έκανε κέφι, ενώ τώρα διυλίζουμε τον κώνωπα για αξιοθρήνητα ποσά- και δεν πα να λένε για προσφορές πάνω σε προσφορές, άμα δε σου περισσεύουν, δε σου περισσεύουν, τέλος.

Έτσι, όταν θέλω πια να αγοράσω ένα βιβλίο, ξοδεύω μια ολόκληρη μέρα στο διαδίκτυο ψάχνοντας για γνώμες, κριτικές, παρουσιάσεις – και τις διαβάζω ΟΛΕΣ- για να είμαι 100% σίγουρη ότι θα πιάσουν τόπο τα λεφτά που θα δώσω και τα οποία θα κόψω από αλλού – βλέπε «πάλι μακαρόνια?».

Το θέμα είναι ότι όποτε πάω να διαβάσω μια κριτική ή μια παρουσίαση κάποιου βιβλίου, χασμουριέμαι του θανατά, και δυσκολεύομαι απίστευτα να διαβάσω όοοοοοοοοολο αυτό το κατεβατό που αναλύει κάθε φράση του συγγραφέα, έχει λεπτομέρειες μέχρι και για το φαγητό που έφαγε προχθές, και τις περισσότερες φορές το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται είναι τόσο ακατανόητο, που δεν καταλαβαίνω γρυ (Δεν είναι όλες έτσι, αλλά οι περισσότερες)

«Πένα που ταξιδεύει»…. Ζζζζζζζζζ….. «αισθαντική γραφή»……..Ζζζζζζζ……«ολοκληρωμένοι στοχασμοί»….. Ζζζζζζζζζ…….. «ο καμβάς στον οποίο γεννιέται ένας ήρωας»…..Ζζζζζζζζζντουπ (ύπνος)

Κάπως έτσι αποφάσισα να μην εστιάζω στη δομή ή το ύφος του βιβλίου και όλα τα «τεχνικά», αλλά αποκλειστικά στο τι μου έμεινε διαβάζοντάς το, και να το μοιράζομαι μαζί σας με λεξιλόγιο που δε χρειάζεται να μάθει η γλώσσα μου γιόγκα για να το χρησιμοποιήσω – και κάτι να γελάσουμε μετά .

Διάλεξα για σήμερα ένα βιβλίο πολύ πολύ αγαπημένο, από αυτά που τα διαβάζεις κι αν σηκώσεις τα μάτια ξαφνικά, μπροστά σου βλέπεις τον κόσμο και τους ήρωές του και θες λίγα δευτερόλεπτα να ξεκαθαρίσεις το πού βρίσκεσαι. 

Καταρχάς μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι δεν πρόκειται για αληθινή αυτοβιογραφία και παρόλο που ο (νεότατος) συγγραφέας το ξεκαθαρίζει στην αρχή, εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτή η γυναίκα υπάρχει στ αλήθεια. Είναι τόσο ατμοσφαιρικό, που αν και έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που το διάβασα (το έχω διαβάσει πολλές), μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια τα στενά στα οποία εκείνη περπατούσε. Είναι σαν να έχω πάει κι εγώ εκεί.

Πρόκειται για τις «Αναμνήσεις μιας Γκέισας» του Άρθουρ Γκόλντεν και την αγαπημένη Σαγιουρί. Ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι οι γκέισες είναι τόσο υπέροχα πλάσματα και ότι δεν έχουν καμία σχέση με τις πόρνες που νομίζουμε οι περισσότεροι αδαείς (μαζί κι εγώ, μέχρι που διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο). Η ιστορία της είναι απίστευτη και τη λάτρεψα.

"Η ιστορία της Σαγιουρί ξεκινά το 1929, όταν το κοριτσάκι με τα παράξενα γκριζογάλανα μάτια ξεριζώνεται από το ψαροχώρι όπου ζει με την οικογένειά του, για να πουληθεί σε ένα από τα πιο γνωστά σπίτια γκεϊσών. Μέσα στην ατμόσφαιρα παρακμής του Κιότο, η Σαγιουρί πρέπει να μάθει την τέχνη της γκέισας: χορό και μουσική, τα μυστικά του κιμονό και του εξεζητημένου μακιγιάζ, τον τρόπο σερβιρίσματος του σακέ και τις μεθόδους ψυχαγωγίας των ισχυρών ανδρών - με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος. Το ξέσπασμα, όμως, του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει τα σπίτια με τις γκέισες να κλείσουν κι έτσι η Σαγιουρί, με ελάχιστα χρήματα κι ακόμα λιγότερη τροφή, πρέπει να βρεθεί, για άλλη μια φορά, αντιμέτωπη με τη μοίρα της. Και πρέπει, ακόμα, να κερδίσει το μοναδικό άνδρα που αγάπησε στη ζωή της, έστω κι αν αυτό σημαίνει την αυτοεξορία της από την Ιαπωνία.

Αποκαλύπτοντάς μας τον κόσμο της ομορφιάς και της σκληρότητας που κρύβουν τα παραβάν από ριζόχαρτο -εκεί όπου τα πάντα κρίνονται από τα φαινόμενα και όπου η αγνότητα ενός νεαρού κοριτσιού γίνεται αντικείμενο άγριου πλειστηριασμού-, οι "Αναμνήσεις μιας Γκέισας" γίνονται το έπος μιας ολόκληρης εποχής και ταυτόχρονα μια νουβέλα που προκάλεσε ήδη παγκόσμια αίσθηση.

Ένα εκπληκτικό δημιούργημα, γεμάτο με χάρη και ευαισθησία, από έναν εξαιρετικά ταλαντούχο νέο συγγραφέα."

Για πολλές μέρες από όταν το διάβασα πρώτη φορά, κυκλοφορούσα στο σπίτι με μακρυμάνικη μπλούζα καλοκαιριάτικα και ο άντρας μου με κοιτούσε σαστισμένος που του έφτιαχνα καφέ (δεν πίνουμε τσάι) κάθε τρεις και λίγο σηκώνοντας το μανίκι να φανεί ο καρπός.

Φυσικά το μεσογειακό, μαυριδερό χέρι με τη γουρουνότριχα δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με το ντελικάτο, κατάλευκο χέρι της Σαγιουρί.

Την πρώτη φορά μου είπε «βγάλε τη μαλλίνα (πηλιορείτικο) παιδάκι μου, θα πάθεις ιλαρά», τις επόμενες  με ρωτούσε διάφορα - αν έπαθα καμιά αγκύλωση, αν έκανα κανένα τατουάζ και δεν το βλέπει, αν έκανα καμιά λαδιά και προσπαθώ να εξιλεωθώ καλοπιάνοντάς τον («αλλά φτάνει με τους καφέδες, θα λαλήσω, φτιάξε κανένα μουσακά»- κοιτώντας έντρομος προς το αυτοκίνητο) 

Τα παράτησα κι εγώ και τέλος το wannabe- Σαγιουρί . Αλλά το βιβλίο αυτό μπορώ να πω πως είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. (και σε πολύ καλή τιμή) Και η ταινία επίσης, πάρα πολύ καλή! 

Καλημερούδια!!

Lola Cathrine

http://lolacathrine.blogspot.gr/2015/05/blog-post_21.html