Με μεγάλη μας
χαρά και τιμή φιλοξενούμε σήμερα στις σελίδες μας τη συνέντευξη που μας
παραχώρησε αποκλειστικά η κα Μυγδαλάκη Σοφία, συγγραφέας του βιβλίου
"Αόρατη Κλωστή" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διώνη. Μια
εξομολόγηση εκ βαθέων για την αόρατη κλωστή, τους στόχους της, τα όνειρά της
και τις κρυφές της επιθυμίες.
Η Σοφία
Μυγδαλάκη γεννήθηκε και ζει μόνιμα στη Στυλίδα Φθιώτιδας. Έχοντας πάντα το
γράψιμο σαν άλλη μία φυσική ανάγκη, όπως την αναπνοή, εργάστηκε ως δημοσιογράφος
στο περιοδικό Θηρευτής και Φύση και στη δημοτική εφημερίδα της πόλης της,
διατηρώντας μόνιμες στήλες, ενώ παράλληλα έχει αρθρογραφήσει κατά καιρούς σε
διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Έχει διακριθεί σε πανελλήνιο ποιητικό
διαγωνισμό με τον Α΄ έπαινο και έχει τιμηθεί στην Ολυμπιάδα Γραμμάτων, Αθήνα
2004. Εκτός από μυθιστορήματα, έχει γράψει και 7 ποιητικές συλλογές, ένα
διήγημα, παραμύθια για μικρούς και παραμύθια για μεγάλους ενώ παράλληλα γράφει
και στίχους για τραγούδια, με πρόσφατο το ομότιτλο με το βιβλίο της, «Αόρατη
Κλωστή». Είναι 42 ετών και μητέρα τριών παιδιών.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΕΡΩΤΗΣΗ : Ο τίτλος του βιβλίου είναι δική σας έμπνευσης;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Η
αλήθεια είναι, ότι στην αρχή της συγγραφής βρισκόμουν μετέωρη ανάμεσα σε δύο τίτλους,
μέχρι τη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου η φωτογραφία τού εξωφύλλου, στην οποία
αν χρειαζόταν να δώσω έναν τίτλο, θα ήταν αυτός. Μία φωτογραφία την οποία δεν
σκέφτηκα ποτέ να αντικαταστήσω με καμιά από τις ανάλογες προτεινόμενες. Και
αυτό, επειδή από την πρώτη στιγμή μπόρεσα να δω πάνω της πολύ περισσότερα
στοιχεία, από όσα είχε αποφασίσει ο φωτογράφος να δείξει μέσα στην εικόνα του,
εστιάζοντας μόνο στο θέμα που τον ενδιέφερε...Ένα, λοιπόν, από αυτά τα
στοιχεία, ήταν και η αόρατη κλωστή που βρισκόταν τεντωμένη μπροστά στη
γυναικεία φιγούρα, κάτι που πίστευα πως θα μπορούσε να δουν και οι αναγνώστες
μου, παρατηρώντας τη λίγο πιο προσεχτικά.
ΕΡΩΤΗΣΗ : Τι
ενώνει η «Αόρατη κλωστή»;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ :
Συνήθως οι αόρατες κλωστές είναι εκείνες που νιώθουμε να ενώνουν μέσα μας τα
πάντα, όταν σε κάθε κενό της ύπαρξής μας έχουμε την αίσθηση πως αντικρίζουμε
τον Θεό....Η συγκεκριμένη -όμως- αόρατη κλωστή δεν ενώνει, αλλά διαχωρίζει το
τώρα από το χθες, το παρόν από το παρελθόν, επηρεάζοντας και το μέλλον...Διαχωρίζει
την πραγματικότητα από το όνειρο, τη φαντασία από την επιθυμία...Την ελευθερία
της σκέψης, από τη φυλάκιση της ψυχής...Τις λέξεις που ακούγονται, από τις
λέξεις που κρύβονται...Την εισπνοή από την εκπνοή... Τον αναστεναγμό από την
κραυγή...Τον έρωτα από την καταστροφή... Το μόνο που θα έλεγα πως καταφέρνει να
ενώνει, είναι σίγουρα μόνο οι ψυχές...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέστε
μας δυο λόγια για το βιβλίο σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ :
Πρόκειται για ένα βιβλίο που μοιάζει σαν μια ρομαντική ταινία εποχής, μέσα στο
οποίο εκτυλίσσεται μια παλιά ιστορία δεκατριών συνεχόμενων ημερών, όσα και τα
κεφάλαια. Μία ερωτική ιστορία βγαλμένη από τη ζωή την ίδια, με την αύρα, τα
γλυκά αρώματα, τις γεύσεις και τις μουσικές ενός τόπου όπως της Μικρασίας, που
όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να χαθεί, αλλά μοιάζει μέσα από κάτι ιστορίες σαν
και αυτή να ξαναγεννιέται.
ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια
ήταν η αφορμή για να γράψετε την «Αόρατη κλωστή»;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το
βιβλίο αυτό άρχισε να γράφεται σε καιρό που προσπαθούσα να μάθω περισσότερα
πράγματα από όσα είχα μάθει μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια, σχετικά με δύο
ιστορικά στοιχεία που σαν Ελληνίδα απασχολούσαν το μυαλό μου συχνά. Το πρώτο
ήταν μια πολύ πονεμένη και πολύ αδικημένη -θεωρώ- και από την ίδια την Ελληνική
Ιστορία, περίοδός της, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή. Διάβαζα εκείνη την εποχή
μια ιστορία, που μιλούσε για τη δύναμη της φιλίας και της μνήμης με δυο μικρές
πρωταγωνίστριες, που η καταστροφή της πόλης τους τις χώρισε για πάντα. Με φόντο
τις ανταλλαγές των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, προσπάθησα να
διασαφηνίσω μερικά σημεία, όπως την πραγματική σημασία του όρου ''Σμυρνιά'' και πολλών άλλων που
θεωρούσα ότι είχαν αδικηθεί από την ίδια την ιστορία...Και το δεύτερο ήταν τα
ξενιτεμένα μας αγάλματα, όπως η περίφημη Αφροδίτη της Μήλου, που βρίσκεται
δυστυχώς στο Μουσείο του Λούβρου, αποφέροντας εκατομμύρια ευρώ. Θεώρησα λοιπόν
χρέος μου, να γράψω ένα βιβλίο στο οποίο να γίνεται ανάμεσα στα υπόλοιπα και
συνεχής αναφορά στα δύο αυτά στοιχεία...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Όταν
κρατήσατε για πρώτη φορά το βιβλία σας στα χέρια σας, ποια ήταν η πρώτη σας
σκέψη;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το
κράτησα για μερικά λεπτά σφιχτά και συνάμα τρυφερά σαν να ήταν κάτι εύθραυστο,
νιώθοντας μέσα μου την ικανοποίηση της δημιουργίας μίας νέας ζωής... Κι έτσι
όπως το χάζευα μετά, έκανα τη σκέψη ότι το χάζευα σαν ένα νεογέννητο μωρό, στην
πρώτη μας επαφή...Όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό, είναι η πραγματικότητα...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν σας
ζητούσα να χρησιμοποιήσετε τρεις λέξεις για να χαρακτηρίσετε το βιβλίο σας,
ποιες θα ήταν αυτές;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Δεν
νομίζω πως υπάρχουν συγκεκριμένες λέξεις που να χαρακτηρίζουν το βιβλίο μου,
περιορίζοντάς το μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια...Υπάρχουν όμως οι λέξεις που
βγαίνουν ανοίγοντάς το, από τα βάθη της ψυχής μου στην επιφάνεια, οδηγώντας
κατευθείαν σε αυτό...Πότε μεγαλοπρεπείς και πότε γυμνές, που μπορείς να τις
κάνεις ότι θέλεις, όπως ο έρωτας και τα όνειρα...Και υπάρχει και εκείνη η λέξη
που βγαίνει πάντα με χαρακτήρα, μεγαλοπρεπής και περήφανη κι αυτή είναι η
αγάπη...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια
σκηνή ή ποιος ήρωας σας δυσκόλεψε / σας παίδεψε περισσότερο κατά τη συγγραφή
του βιβλίου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Δεν
θα έλεγα με παίδεψε, αλλά με δυσκόλεψε σίγουρα η κεντρική ηρωίδα μου, η Δώρα,
μιας και ο ρόλος της ήταν και ο πιο απαιτητικός, που έπρεπε να τον χειριστώ
σωστά. Ήθελα περισσότερο να δείξει αυτό που ήθελε να πει η ψυχή της και όχι
αυτό που έδειχνε η εξωτερική της εμφάνιση...Ακροβατώντας η ίδια κάθε στιγμή
ανάμεσα στα όνειρα και στην πραγματικότητά της, μια πραγματικότητα που άλλοτε
σαν σιγανή βροχή και άλλοτε σαν καταιγίδα, μάστιζε την ψυχή και το σώμα της.
ΕΡΩΤΗΣΗ :
Υπήρξαν άνθρωποι της οικογένειας σας που βιώσαν την μικρασιατική καταστροφή;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι,
δεν υπήρξαν και η οικογένειά μου δεν έχει ουδεμία απολύτως σχέση...
 |
| Από την παρουσιάση του βιβλίου της στη Στυλίδα |
ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια
συναισθήματα θέλετε να βιώσει ο αναγνώστης σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο
αναγνώστης μου θέλω να βιώσει μέχρι το πιο βαθύ σημείο της ψυχής του,
συναισθήματα όμοια με εκείνα των ηρώων μου...Θέλω να νιώσει το συναίσθημα της
ασφάλειας που προσφέρει η ανάγκη, να πετάξει κάποιος από πάνω του τα ''πρέπει''
και τις ταμπελίτσες, ορίζοντας τη ζωή του ο ίδιος...Τολμώντας να τη ζήσει, όπως
πραγματικά θα ήθελε να είναι. Να νιώσει το συναίσθημα του έρωτα σε όλο του το
μεγαλείο, στην πιο αγνή του μορφή...Και της αγάπης της μεγάλης και αληθινής, σε
όλες της τις μορφές.
ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιος
είναι ο στόχος σας μέσα από τη συγγραφή ενός βιβλίου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο
στόχος μου είναι ουσιαστικά να μην μείνω στην αδράνεια και να δημιουργήσω,
ασκώντας το πάθος μου για τον γραπτό λόγο, σεργιανίζοντας στον κόσμο που
επιθυμώ, διαμορφώνοντάς τον όσο πιο φωτεινό γίνεται...Να εκφράσω με λόγια -και
στο συγκεκριμένο βιβλίο- και με μουσικές, κάποιες σκέψεις μου οι οποίες έψαχναν
από καιρό κάποιον λόγο ύπαρξης και έναν τρόπο έκφρασης. Κάτι, το οποίο όλα μου
τα χρόνια λειτουργούσε και λειτουργεί σαν μία φυσική ανάγκη, όπως και η
αναπνοή...Μία κίνηση ήταν όλη κι όλη, με ένα χτύπημα του χεριού στο
πληκτρολόγιο...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς
προέκυψε η συνεργασία για το τραγούδι «Αόρατη κλωστή»;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι
μια συνεργασία, η οποία έμοιαζε με ένα άπιαστο όνειρο. Έδειξα τους στίχους στον
μουσικό παραγωγό, τον Γιάννη Δουλάμη, ένα από τα πιο δυνατά ονόματα στο χώρο
της μουσικής με πολλές σημαντικές συνεργασίες, με τον οποίο δυόμισι χρόνια πριν
είχαμε κάνει μία συνέντευξη για κάποιο περιοδικό, στο οποίο διατηρούσα μόνιμη
στήλη. Έπειτα από αυτό, συνεργαστήκαμε σε ένα τραγούδι με στίχους δικούς μου
και μουσική του Μάριου Ψιμόπουλου...Γράφοντας στη συνέχεια το βιβλίο αυτό, τον
παρακάλεσα να το διαβάσει και αν ήθελε να συμπεριλάβω το σχόλιό του στα σχόλια
των αναγνωστών...Δέχτηκε με ευχαρίστηση και του ζήτησα να δει και τους στίχους
της τελευταίας σελίδας. Φυσικά είχα αγχωθεί τότε πολύ, γιατί εκτός από το ότι
οι στίχοι θα έπρεπε να είναι πολύ ψαγμένοι, μιας και από αυτούς θα κρινόταν και
το βιβλίο, έπρεπε να είναι και άξιοι των προσδοκιών του. Του άρεσαν πολύ και
έτσι προέκυψε η συνεργασία, εφόσον συμφωνήσαμε και για τους υπόλοιπους
συντελεστές. Φυσικά, το αποτέλεσμα, μας δικαίωσε.
ΕΡΩΤΗΣΗ :
Υπάρχει κάποιος ήρωας/ηρωίδα βιβλίου που σας έχει συγκινήσει και τον/την
κουβαλάτε μέσα σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ένας
ήρωας που παραμένει ολοζώντανος και αξεπέραστος μέσα μου για πάνω από τριάντα
χρόνια, είναι ο μικρός Ρεμύ, ένα παιδί μόνο και έρημο, στο ''Χωρίς οικογένεια''
του Έκτορ Μαλό...Η είδηση πως είναι ορφανός, ήταν μια είδηση που τον σημάδεψε
βαθιά, σημαδεύοντας την ίδια στιγμή το ίδιο βαθιά και εμένα. Θυμάμαι
χαρακτηριστικά το σημείο που είχε παγιδευτεί μαζί με άλλα παιδιά και εργάτες σε
ένα ορυχείο...Με τον αέρα να τελειώνει, κινδυνεύοντας να θαφτούν ζωντανοί κάτω
από τόνους χώμα, τη στιγμή που άλλοι εργάτες προσπαθούσαν να τους
απεγκλωβίσουν...Αυτή ήταν η σκηνή που είχε εκτοξεύσει την αγωνία μου στα ύψη,
φέρνοντάς με για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τη σκληρή και οδυνηρή πλευρά της
ζωής...Ένα σπουδαίο μάθημα για την αξία της οικογένειας, της φιλίας και της
ζωής γενικότερα, που θα με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν σας
δινόταν η ευκαιρία να πάρετε συνέντευξη από έναν / μια αγαπημένο / η σας συγγραφέα, ποιος /
ποια θα ήταν αυτός / αυτή; Ποια θα ήταν η πρώτη ερώτηση που θα θέτατε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Θα
ήταν σίγουρα ο Νίκος Καζαντζάκης! Θα τον ρωτούσα κάτι σχετικό με το ''Δε
φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος''. Πόσο ελεύθερος στην
πραγματικότητα είχε νιώσει, τόσο ανήσυχος που υπήρξε, θέλοντας να μετατρέψει
ακόμη και το παραμικρό σκοτάδι σε φως...Τι σήμαινε, άραγε, ο όρος ''ελευθερία''
για εκείνον, τη στιγμή που δεν ήλπιζε τίποτα...κάτι που πιστεύω, πως δεν το
εννοούσε έτσι ακριβώς, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Κάνετε
όνειρα για το μέλλον;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι
μόνο κάνω όνειρα, αλλά και τα διεκδικώ, ακόμη και τα πιο άπιαστα και τα πιο
ακατόρθωτα...Ακόμη και αυτά που γνωρίζω εκ των προτέρων πως η ζωή δεν θα μου
δώσει ποτέ, όσο και αν ελπίζω, όσο και αν τα ζητώ...Μου φτάνει που θα υπάρχω
μέσα τους και θα φέρουν το σημάδι μου...Και θα γίνουν εκείνα, που θα μου δώσουν
την ώθηση να ζω και την ώθηση να ονειρευτώ και κάτι περισσότερο και κάτι
παραπάνω...Αρκεί να νιώθω μέσα μου σίγουρη, πως έχω με όλη μου τη δύναμη
προσπαθήσει και πως τα έχω με όλη μου τη δύναμη κυνηγήσει...
ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν σας
δινόταν η ευκαιρία να γυρίσετε το χρόνο πίσω σε ποια εποχή θα θέλατε να ζήσετε
και σε ποια πόλη;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι
πολλές οι εποχές και οι τόποι του παρελθόντος που μου ασκούσαν από πολλά χρόνια
πριν μια ιδιαίτερη γοητεία και μια ιδιαίτερη έλξη...Το μέλλον με φόβιζε πάντα
πολύ! Επειδή ως γυναίκα αισθάνομαι πολύ άβολα στην εποχή μου, αν είχα μια
χρονομηχανή θα μετακόμιζα αρχικά στον Μεσαίωνα, σε κάποια μυθική έπαυλη, εκεί
με τους Ιππότες του Βασιλιά Αρθούρου, με πρότυπο ιπποτισμού τον Λάνσελοτ...
Είναι οι εικόνες που βλέπω, τα ρούχα, η μουσική, που μου αρέσουν όλα τόσο πολύ,
σαν να έχω ζήσει στην πραγματικότητα εκεί και τώρα να τα νοσταλγώ πολύ. Μια
άλλη απόδραση στο χρόνο, θα ήταν στην εποχή των ονείρων μου, την Αναγέννηση,
στη Φλωρεντία...Στην άνθηση όλων των Τεχνών... Ακόμη μία εποχή που με γοητεύει,
είναι λίγο πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή στη Σμύρνη...Τα τελευταία χρόνια
βέβαια, κάθε φορά που προσπαθώ -χωρίς επιτυχία- να κατασκευάσω με το μυαλό μου
μία χρονομηχανή, πηγαίνω πίσω σε όλες αυτές τις εποχές, καταλήγοντας πάντα σε
μία που επισκιάζει όλες τις υπόλοιπες...Και είναι στις 11-9-2002, στην πόλη που
ζω, μία ώρα πριν ''φύγει'' για πάντα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο...Ήθελα να του
κρατούσα το χέρι και να του έλεγα πόσο πολύ το αγαπούσα...Δεν πρόλαβα...
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ
ΒΙΒΛΙΟΥ
Η ζωή της Δώρας
δεν έμοιαζε με παραμύθι... Ωστόσο, αυτό δεν την εμπόδισε να ζήσει με τον Μιχάλη
δέκα πραγματικά παραμυθένιες μέρες... Δέκα μέρες που έκλειναν μέσα τους όλα
εκείνα τα τόσο βαθιά συναισθήματα, που την παρέσυραν καθημερινά, γεμίζοντας την
καρδιά της ελπίδες και όνειρα, σαν κι αυτά που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί.
Μέχρι τη στιγμή που έρχεται ο Νίκος να της αποδείξει, πως όλα ήταν μόνο ένα
παραμύθι, που συνάντησε την πραγματικότητα την πιο ακατάλληλη στιγμή...
Κι ένιωθε τότε
το σώμα της να τρέμει και το βλέμμα της να μένει παγωμένο και ακίνητο μπροστά
στο γαλαζοπράσινο πέλαγος, πίσω από εκείνη την αόρατη κλωστή, που χώριζε τον
κόσμο στον οποίο στεκόταν, από εκείνον που είχε τόσες φορές ονειρευτεί. Κι όλα
αυτά, μέχρι την στιγμή που θα ανακάλυπτε, πως υπάρχει τελικά μέσα μας και ένα
συναίσθημα, που ονομάζεται αγάπη ανιδιοτελής...
ΚΡΗΤΙΚΟΥ
ΚΑΛΛΙΟΠΗ