Η αυτοκτονία του Αλέξανδρου Σάντσα ή Αλεκίνου, στις 8
Νοεμβρίου 2011, αποτελεί το έναυσμα για να ξεκινήσει ο χορός των αναμνήσεων για
τον παλιό του φίλο Μάνο.
Σε ρόλο αφηγητή, ο Μάνος Πιερίδης αναπολεί τη γνωριμία του
με τον Αλεκίνο, τη φιλία του με τον Στέργιο και το «κινητό βιβλιοπωλείο» τους,
τα μαθήματα χορού με την υπέροχη δασκάλα, την Έλια και φυσικά τον ανεκπλήρωτο
έρωτά του για εκείνην. Όμως, η συνειδητή απόφαση ενός νέου ανθρώπου να θέσει
τέλος στη ζωή του, προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Οι εξελίξεις, ραγδαίες και
καταιγιστικές παρεισφρέουν αμείλικτα ανάμεσα στις αναμνήσεις του και απαιτούν
από εκείνον να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων· να βοηθήσει τον Στέργιο και
παράλληλα να πιστέψει ότι μπορεί να αγγίξει το όνειρο.
Στο μυθιστόρημα του κου Στεφανάκη συμπυκνώνονται η κουλτούρα
νεοπλουτισμού, την οποία είχε υιοθετήσει η πλειοψηφία των Ελλήνων πριν την
οικονομική κρίση, τα σκάνδαλα που ταλάνισαν τη χώρα μας – πολιτικά και
οικονομικά – και η διάχυτη αγωνία των ανθρώπων σήμερα, οι οποίοι παρακολουθούν
τη ροή των γεγονότων και αισθάνονται ανίκανοι ν αντιστρέψουν την άσχημη πορεία
των καταστάσεων που βιώνουν. Το θέμα της αυτοκτονίας αποτελεί μείζων θέμα της
εποχής μας και το βιβλίο απεικονίζει την επανατοποθέτηση των βασικών ηρώων
απέναντι στη ζωή και τον επαναπροσδιορισμό των προσδοκιών τους, αντανακλώντας
επί της ουσίας την ιδία ανάγκη όλων μας σήμερα που οι αξίες περνούν βαθιά
κρίση.
Μέσα στις σελίδες του οι φιλοδοξίες και ο νεοπλουτισμός
χορεύουν ένα μαγευτικό πάσο ντόμπλε με την ηθική, η ευημερία εκτελεί μια
εκρηκτική σάλσα με παρτενέρ τα οικονομικά σκάνδαλα και τη χειραγώγηση των
πολιτών, η φιλία επιλέγει ως καβαλιέρο το συναίσθημα σε μια χορογραφία σουίνγκ,
και το πάθος συνοδεύει τον ανεκπλήρωτο έρωτα σε ένα φλογερό τανγκό!
Η γραφή του κου Στεφανάκη μεστή, απλή και έντονα λυρική. Η
αφήγησή του αποφεύγει τις υπερβολές και τις πομπώδεις φράσεις, αλλά εστιάζει
στην απλότητα των συναισθημάτων και στην καθαρότητα των γραμμών των χαρακτήρων,
τους οποίους έχει σκιαγραφήσει τόσο μοναδικά. Χαρακτήρες Ελλήνων που υπάρχουν
δίπλα μας και τους συναντάμε καθημερινά, που μπορεί να είμαστε κι εμείς οι
ίδιοι. Οι σελίδες του βιβλίου είναι διαποτισμένες από τον έρωτα του Μάνου για
την Έλια, και οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να περιγράψει τις
κοινές σκηνές τους και τις μύχιες σκέψεις του ήρωα για εκείνη, αποπνέουν
σεβασμό στην αληθινή αγάπη και κυρίως στο γυναικείο φύλο.
«Όμως τα χρόνια περνούν, κι αυτά που περιμένουμε δεν
έρχονται, και καταλήγουμε προδομένοι, όχι από τους ανθρώπους, όχι· από τις προσδοκίες
μας περισσότερο που δεν επαληθεύονται».
ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ