ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ Συνέντευξη με την συγγραφέα κα Μεταξά Ελευθερία!

Σήμερα, στις σελίδες του βιλιο - blog μας έχω την ευτυχία και τη μεγάλη χαρά να φιλοξενώ τη συγγραφέα κα Μεταξά Ελευθερία. Μια πένα ξεχωριστή και ιδιαίτερη, μα συνάμα μια γυναίκα απλή, δοτική, ειλικρινή και άμεση στις απαντήσεις της που με κέρδισε από την πρώτη καλημέρα! Είμαι σίγουρη ότι θα απολαύσετε αυτή τη συνέντευξη και θα γνωρίσετε καλύτερα την κα Μεταξά!

Η Ελευθερία Μεταξά γεννήθηκε στο Αιγάλεω το 1970. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας- Παιδαγωγικής- Ψυχολογίας), της δραματικής σχολής "Διομήδη Φωτιάδη" και του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1 (Τμήμα δημοσιογραφίας). Μιλάει αγγλικά. Μέχρι το 1998 εργάστηκε ως ηθοποίος, λαμβάνοντας μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, ενώ το καλοκαίρι του 1998 δούλεψε στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 ως ασκούμενη δημοσιογράφος. Σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος και ως επιμελήτρια βιβλίων. Είναι παντρεμένη και έχει ένα γιο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πότε γεννήθηκε η ιδέα μέσα σας να γράψετε το πρώτο σας μυθιστόρημα;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Η ιδέα για το πρώτο μυθιστόρημα ξεκίνησε ένα βράδυ που καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και δεν είχα ύπνο. Καθόμουν, λοιπόν, στο μπαλκόνι και κοιτούσα την πανσέληνο. Σκεφτόμουν πόσο επηρεάζει τους ανθρώπους και πόσες δοξασίες υπάρχουν γύρω απ’ αυτήν. Και... κάπως έτσι, γεννήθηκε το «Όταν μιλούν τα φεγγάρια».

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που κρατήσατε στα χέρια σας τυπωμένο το πρώτο σας βιβλίο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματά μου, όταν κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο τυπωμένο. Χαρά ανείπωτη, συγκίνηση...  έτρεμαν τα χέρια μου, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή! Θυμάμαι ότι έκλαψα τόσο, που η εκδότριά μου, η κυρία Ελένη Κεκροπούλου, μου είπε: «Βρε κορίτσι μου, αν ήξερα ότι θα έριχνες τόσο κλάμμα δεν θα το έβγαζα το βιβλίο!». Αρκεί να σας πω ότι επιστρέφοντας στο σπίτι μου με το αυτοκίνητό μου ξεκίνησα απ’ την Αθήνα χωρίς να ανάψω φώτα. Είχε σκοτεινιάσει, αλλά εγώ... χαμπάρι! Είχα τέτοια χαρά, τέτοια συγκίνηση... μέσα στο αυτοκίνητο τραγουδούσα, έκλαιγα... Κάποια στιγμή, κοντά στον Άγιο Δημήτριο, μου φωνάζει κάποιος απ’ το διπλανό αυτοκίνητο: «Φώτα, ρεεεεε!». Το σοκ που έπαθα, δεν περιγράφεται!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Τα βιβλία σας έχουν αστυνομική πλοκή. Φοβηθήκατε για την απήχηση που θα είχαν στο αναγνωστικό κοινό καθώς έχει συνδέσει (το κοινό) τις ελληνίδες συγγραφείς με πιο κοινωνικά και ρομαντικά λογοτεχνικά έργα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Νομίζω ότι κάθε συγγραφέας γράφει ό,τι έχει στην ψυχή και στο μυαλό του. Η γραφή είναι ανάγκη και όχι λογική διεργασία. Γράφω αστυνομικά μυθιστορήματα ή μάλλον (όπως λέει η εκδότριά μου) ψυχολογικά-κοινωνικά θρίλλερ γιατί γενικά μου αρέσει το μυστήριο, η αγωνία, η προσπάθεια που απαιτείται για να λυθεί ένας γρίφος. Το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι η  αδυναμία μου και ως αναγνώστρια. Είναι σαν να λύνεις ένα παζλ, προσπαθώντας να ταιριάξεις τα κομμάτια. Κοινωνικά στοιχεία σίγουρα έχουν τα βιβλία μου. Ρομαντισμό όμως όχι. Ίσως φταίει το γεγονός ότι ως άνθρωπος δεν είμαι καθόλου ρομαντική. Ειλικρινά, δεν ξέρω τί να σας απαντήσω, ούτε και έχω αναρωτηθεί ποτέ γιατί προτιμώ αυτό το είδος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου αρέσει να πλάθω ιστορίες μυστηρίου και να κάνω τον αναγνώστη συμμέτοχο στη λύση του, δίνοντάς του μέσα στο βιβλίο σκόρπια στοιχεία και προσπαθώντας να κινητοποιήσω την περιέργειά του και την αγωνία του για την συνέχεια.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν έπρεπε να επενδύσετε μουσικά το κάθε σας βιβλίο, ποιο τραγούδι θα διαλέγατε για το καθένα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Για το πρώτο μου βιβλίο, το «Όταν μιλούν τα φεγγάρια» θα επέλεγα ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι απ’ τη φωνή της Ελένης Βιτάλη, το «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια». 

Για το δεύτερο, το «Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά», το «Bring me to life» των Evanescence 

και για το τρίτο, το «Μην κοιτάξεις πίσω», το «O pastor» των «Μadredeus».

 

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπήρξε κάποια σκηνή που δεν αντέχατε να γράψετε και φορτιστήκατε συναισθηματικά κατά τη συγγραφή της;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Στο δεύτερο βιβλίο μου, το «Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά», η ηρωίδα, η Έλσα Γληνού, έχει χάσει το παιδί της, το οποίο δολοφονήθηκε από κάποιον για να την εκδικηθεί. Η αρχική σκέψη ήταν το παιδί να ήταν αγόρι. Όταν έφτασα στη σκηνή που έπρεπε να περιγράψω πώς δολοφονήθηκε το παιδί και ξεκίνησα να την γράφω, ξαφνικά σταμάτησα. Δεν μπορούσα να γράψω τίποτε. Επειδή έχω έναν γιο, άρχισαν να περνούν απ’ το μυαλό μου διάφορες σκέψεις που έκαναν αδύνατη τη  συνέχεια. Έτσι, το παιδί της ηρωίδας έγινε κορίτσι και η συγκεκριμένη σκηνή δεν γράφτηκε ποτέ αναλυτικά, απλώς αναφέρεται ο τρόπος που το παιδί πέθανε. Αυτή η σκηνή με παίδεψε πάρα πολύ. Δεν είναι ότι την έγραφα και την έσβηνα. Απλώς, δεν μπορούσα να την γράψω.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιον ήρωα των βιβλίων σας δυσκολευτήκατε συναισθηματικά να τον αποχωριστείτε όταν ολοκληρώσατε τη συγγραφή του βιβλίου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Την Έλσα Γληνού. Αυτήν την γυναίκα την αγάπησα πολύ, την συμπόνεσα πολύ και την θαύμασα πολύ για το κουράγιο και την δύναμή της. Νομίζω ότι είναι ο πιο δυνατός χαρακτήρας απ΄όλους όσους υπάρχουν στα βιβλία μου κι εξακολουθώ να την κουβαλάω μέσα μου. Ίσως κάποτε γράψω την συνέχεια της ιστορίας της.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιος είναι ο στόχος μέσα από τη συγγραφή βιβλίων;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο πρωταρχικός στόχος είναι να εξωτερικεύω τη δική μου ανάγκη να γράφω. Να μοιράζομαι με τους αναγνώστες τις σκέψεις και τις αγωνίες μου. Να ταξιδεύω μαζί τους στα μονοπάτια του μυστηρίου και της αγωνίας, να μοιράζομαι μαζί τους τα βήματα μέχρι τη λύση της ιστορίας. Από κει και πέρα, θέλω να περνάω μέσα απ’ τα βιβλία μου μηνύματα κοινωνικά που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει κάποιο από τα βιβλία σας που αγαπάτε περισσότερο και γιατί;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όλα μου τα βιβλία τα αγαπώ πολύ, γιατί αποτελούν κομμάτια της ψυχής μου. Όμως, έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στο «Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά», ίσως γιατί το θέμα του σχετίζεται με παιδιά, στα οποία έχω μία τεράστια αγάπη.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιο βιβλίο ελληνικής ή ξένης λογοτεχνίας, σας συγκινεί βαθιά όταν το διαβάζετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Υπάρχουν τρία βιβλία που αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί μιλούν κατευθείαν στην ψυχή μου. Το πρώτο είναι « Οι αδελφοφάδες» του Καζαντζάκη (που είναι και ο αγαπημένος μου συγγραφέας) γιατί ο παπα-Γιάνναρος αποτελεί για μένα πρότυπο ανθρώπου. Το δεύτερο είναι «Οι Άθλιοι» του Ουγκώ, για όλα τα μηνύματα ανθρωπιάς και δύναμης που περνά. Το τρίτο είναι η «Λωξάντρα» της Μ. Ιορδανίδου γιατί η ηρωίδα είναι ένας άνθρωπος τόσο δοτικός και ευαίσθητος, με μία καρδιά μικρού παιδιού, αθώα και μεγάλη, που χωρά όλον τον κόσμο.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη δημοσιογραφία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο λόγος που ασχολήθηκα με την δημοσιογραφία ήταν για να εξελίξω τη γραφή μου. Δεν είχα ποτέ φιλοδοξίες να γίνω δημοσιογράφος, με ενδιέφερε περισσότερο η γραφή. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν ακόμη στη σχολή, σκεφτόμουν να γίνω πολεμική ανταποκρίτρια. Ακόμη θυμάμαι το πρόσωπο της μητέρας μου όταν της το είπα. Έγινε κατακίτρινη και νόμιζα ότι θα λυποθυμήσει. Εκείνη μάλιστα την εποχή γινόταν ο πόλεμος στην Γουγκοσλαβία και είχα ζητήσει απ’ τον καθηγητή μου, τον Νικόλα Βαφειάδη, να με πάρει μαζί του. Η μητέρα μου έπεσε να πεθάνει! Βεβαίως, ο κ. Βαφειάδης μου εξήγησε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον, κι έτσι η Δεσποινούλα μου γλύτωσε το εγκεφαλικό! Έκανα την πρακτική μου για τρεις μήνες, δουλεύοντας στο δελτίο ειδήσεων και μετά αποχώρησα, αφήνοντας την δημοσιογραφία στην ησυχία της!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Εκτός από τη συγγραφή τι άλλο αγαπάτε με πάθος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Την οικογένεια και τους φίλους μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτούς.

ΕΡΩΤΗΣΗ :Μπορείτε να θυμηθείτε μια φράση που σας είπε αναγνώστρια των βιβλίων σας και σας άγγιξε βαθιά;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Κάθε τι που μου λέει ένας αναγνώστης, το κρατώ στην ψυχή μου σαν θησαυρό. Ένα απ’ τα πράγματα όμως που με συγκίνησε πολύ ήταν  αυτό που μου είπε μία κυρία, ότι δηλαδή δεν συμπαθούσε τα αστυνομικά μυθιστορήματα και άρχισε να τα διαβάζει από όταν διάβασε ένα δικό μου βιβλίο κι ένα άλλο, της αγαπημένη φίλης και εξαιρετικής συγγραφέως Βασιλικής Λεβεντάκη –που επίσης γράφει αστυνομική λογοτεχνία-. Τα θεώρησα εξαιρετικά μεγάλη τιμή αυτά τα λόγια.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό τον καιρό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Μόλις τελείωσα το «320 μίλια χαμένης αθωότητας» της Καρμέλας- Αντιγόνης Σώρρου, το οποίο θα έχω και την μεγάλη χαρά και τιμή να προλογίσω στην παρουσίασή του στις 10 Ιουνίου, και συνεχίζω με το «Καλοκαίρι, Η πτώση του αόρατου πέπλου», του εξαιρετικού Χρήστου Αναστασόπουλου.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

1. "Όταν μιλούν τα φεγγάρια"

"Η Έλενα Αλεξίου, μια νεαρή και επιτυχημένη διαφημίστρια, είναι παντρεμένη κι ευτυχισμένη με το Σταύρο, έναν ανερχόμενο δικηγόρο. Μια μέρα, γυρίζει απροειδοποίητα στο σπίτι τους και εκεί την περιμένει η πιο δυσάρεστη έκπληξη της ζωής της. Βρίσκει τον άντρα της και την Άννα, την καλύτερή της φίλη, να κάνουν έρωτα. Από κει και πέρα βλέπει τη ζωή της να αλλάζει δραματικά. Χάνει τη δουλειά της, αλλά και δύο απ' τους σημαντικότερους για κείνη ανθρώπους: τον άντρα της και την καλύτερή της φίλη, με την οποία γνωρίζονται απ' το σχολείο και η Έλενα θεωρεί αδερφή της. Μαθαίνει ότι οι δύο τους είχαν σχέση από παλιά, πριν εκείνη γνωριστεί με τον άντρα της και ότι ουσιαστικά ο Σταύρος την παντρεύτηκε για την περιουσία της και το όνομα του πατέρα της...

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που κρατάει τον αναγνώστη με κομμένη την ανάσα έως την τελευταία σελίδα."

2. "Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά"

 

"Η Έλσα Γληνού ήταν κάποτε μια διακεκριμένη ψυχολόγος, που συνεργαζόταν με την αστυνομία στη διαλεύκανση εγκλημάτων. Η τελευταία υπόθεση που αναλαμβάνει στέφεται με απόλυτη επιτυχία, αλλά συνοδεύεται κι από ένα βαρύ τίμημα: τη δολοφονία του άντρα της, Αντρέα, και της κόρης της, Κάτιας. Νιώθοντας υπεύθυνη για τον θάνατό τους, αφήνεται να βουλιάξει σε μια άβυσσο σκοτεινή, ενώ, από κείνη τη στιγμή, όλα τελειώνουν για εκείνην. Όχι μόνο η επιτυχημένη της καριέρα, αλλά και η ίδια της η ζωή. Χρόνια αργότερα ένας παλιός φίλος και συνεργάτης θα της ζητήσει να επανέλθει στην ενεργό δράση, για να βοηθήσει ένα νεαρό ζευγάρι να βρει το παιδί του, που έπεσε θύμα απαγωγής. Παρά τους αρχικούς της ενδοιασμούς, τελικά πείθεται να αναλάβει αυτήν την υπόθεση, για να βρεθεί μπλεγμένη σε μια ιστορία που αφορά και το δικό της παρελθόν, μια ιστορία που θα την αναγκάσει να αντιμετωπίσει τους χειρότερους εφιάλτες της.
Ένα μυθιστόρημα μεστό, αριστοτεχνικά δομημένο, που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα!"

3. "Μην κοιτάξεις πισω"

 

"Μην κοιτάξεις πίσω! Αυτά τα λόγια, βγαλμένα απ' το στόμα ενός ετοιμοθάνατου άνδρα, ήταν αρκετά για να ταράξουν την ήσυχη ζωή της Φαίδρας. Ποιός ήταν ο άγνωστος, που έφεραν, βαριά τραυματισμένο, εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο όπου εκείνη εργαζόταν ως νοσηλεύτρια;

Ένα ορφανοτροφείο στην Κεφαλλονιά, ένας παιδικός έρωτας, η προδοσία του άντρα που αγάπησε όσο τίποτε στη ζωή της, ένας στυγερός εγκληματίας, οι γονείς που ποτέ δε γνώρισε, αλλά και ένα μυστικό που στοιχειώνει την ίδια της την ύπαρξη, θα φέρουν τη Φαίδρα αντιμέτωπη με το παρελθόν και το παρόν της. Ο Χριστόφορος, ο γοητευτικός χειρουργός, θα σταθεί στο πλευρό της, προσπαθώντας να τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη. Ο Δημήτρης, ο αστυνόμος του τμήματος Ανθρωποκτονιών, θα ζητήσει τη συνδρομή της στη διαλεύκανση του μυστηρίου, που δίχως να το γνωρίζει, αφορά και την ίδια. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να βρει την άκρη του νήματος, παρότι όλοι της φωνάζουν να μην το κάνει: να κοιτάξει πίσω..."

Facebook : βιβλία της κας Μεταξά


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ