Δε νομίζω να έχω ξαναδιαβάσει
Ντιντερό κι αν το έχω κάνει δεν το θυμάμαι. Από την άλλη άμα είχα διαβάσει θα
έπρεπε να το θυμάμαι, οπότε μάλλον αυτή ήταν η πρώτη φορά . Η πρότασή μου δε
συνοδεύεται από ιστορία καταστροφής. Το τελευταίο διάστημα με τα όσα γίνονται
στη χώρα μας με φαίνεται ότι η μεγαλύτερη γκαντεμιά είναι να είσαι Έλληνας που
ζει στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ’15. Αρκετό δεν είναι ?
Το συγκεκριμένο έργο του είναι
ένα βιβλιαράκι μόλις 200 σελίδων περίπου και σχεδόν στο μισό μέγεθος σελίδας
από το συνηθισμένο Α5 (?) . Κι όμως αυτά που πραγματεύεται θα μπορούσαν να
γεμίσουν τόμους (αυτό που σας λέω καμιά φορά, ότι εγώ θέλω 700 λέξεις για να πω
κάτι που κάποιοι από σας το λέτε με τρεις σειρές και με εξοργίζει? Ε, αυτό. Πόσο
θα ήθελα να έχω το μισό σας χάρισμα)
Άσε που όταν το τέλειωσα και το
έβαλα στη θέση του δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ τα τελευταία τούβλα των +500 από
τις οποίες οι 350 ήταν επιεικώς για πέταμα, καθώς και το κόστος των 18+ σε
αντίθεση με το 1 μόλις ευρώ που πλήρωσα στην έκθεση γι αυτό το
διαμαντάκι.
(Κάπου μέσα στον κόσμο των βιβλίων,
πρέπει να υπάρχει θεία Δίκη)
Η καλόγρια λοιπόν του Ντιντερό
κατ’ εμέ είναι μια μικρογραφία της ευρύτερης δυτικής κοινωνίας (το γενικεύω
γιατί νομίζω ότι είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους). Αλλά καθίστε να σας
πω συνοπτικά το στόρι για να καταλάβετε τι εννοώ.
Μια νεαρή κοπέλα εξαναγκάζεται
από τους γονείς της να γίνει καλόγρια. Εκείνη δε θέλει αυτή τη μοίρα, αλλά
δεδομένου το ότι η ύπαρξή της ντροπιάζει την οικογένειά της, είναι κάτι το
απαραίτητο και κάτι για το οποίο ΟΛΟΙ προσπαθούν την πείσουν πως είναι η
καλύτερη και πιο συνετή επιλογή που μπορεί να κάνει.
Εκεί στο μοναστήρι θα γνωρίσει τα
βασανιστήρια, σωματικά και ψυχικά, από ανθρώπους αφοσιωμένους στο Θεό, οι
οποίοι στο όνομά του θεωρούν πως ό,τι κάνουν είναι για το καλό αυτής της
ξεστρατισμένης ψυχής.
Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι. Στο
δεύτερο κομμάτι η Σουζάννα θα βιώσει τις συνέπειες του εγκλεισμού και της
στέρησης της ελευθερίας ενός νέου ανθρώπου.
Θα μπορούσε να είναι γραμμένο οποιαδήποτε εποχή
και για οποιαδήποτε κοινωνία και δε θα μπορούσε να ήταν πιο αληθινό.
Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν
απίστευτα μικρόψυχοι όταν οι ισορροπίες τους απειλούνται από επαναστάτριες
ψυχές που αρνούνται να συμμορφωθούν στο σύστημα-όποιο κι αν είναι αυτό. Από την
άλλη όμως πόσο μπορεί να κρατήσει την ψυχική του ισορροπία ένας νέος άνθρωπος
που στερείται την ελευθερία και αναγκάζεται να εναντιωθεί στην ίδια την
ανθρώπινη φύση?
Ο Ντιντερό τελικά ήταν ένας
φοβερός τύπος με πολύ χιούμορ και δεν μπόρεσα να μη γελάσω με τον επίλογο (που
ήταν πρόλογος) του μικρού αυτού μεγάλου έργου. Σας μπέρδεψα? Να το βρείτε και
να το διαβάσετε.
Ο συγγραφέας κρίνει (τι κρίνει
δηλαδή, κράζει κανονικά ) και διαμαρτύρεται ενάντια στη θεολογική κλίση που την
υπαγορεύουν διάφορες κοινωνικές πιέσεις και καταγγέλλει τη μοναστηριακή
απομόνωση σαν εναντίωση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Η μαρτυρία της
Σουζάννας αποκαλύπτει μια κοινωνία και μια εκκλησία που θέλουν να πνίξουν κάθε
επιθυμία για ελευθερία, επικοινωνία και
ανθρώπινη επαφή.
Η Καλόγρια είναι ένα έργο που
άργησε πολύ να δημοσιευτεί κι όταν δημοσιεύτηκε ξεσήκωσε θύελλες αντιδράσεων
από νοσταλγούς των παλαιών καθεστώτων, οι οποίοι ξεκατινιάστηκαν βρίζοντας τους
«νεαρούς που παριστάνουν τους φιλόσοφους και τρέφονται με τα μεταθανάτια
περιττώματα του Ντιντερό» (χαχαχαχαχαχααααααααααα έκλαψα μ αυτή τη φράση)
Εγώ πάντως τον πάω με χίλια τον
τύπο. Να το διαβάσετε!