Ως μητέρα το μόνο σίγουρο είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο με συγκλόνισε τόσο βαθιά, καθώς πραγματεύεται ένα θέμα λεπτό και δύσκολο : την αγάπη της μάνας της καρδιάς. Το συγγραφικό ντεμπούτο του Στέντμαν καθηλώνει με μία πλοκή που ματώνει την ψυχή του αναγνώστη, και τον φέρνει αντιμέτωπο με ηθικά διλήμματα και τη φωνή της λογικής. Η αγάπη και η απώλεια, το σωστό και το λάθος, η ευτυχία με τα αδιέξοδα μπερδεύονται σε ένα κουβάρι, παγιδεύοντας στον πυρήνα του τη μικρή Λούσυ.
Ο Τομ Σερμπουρν, αφού επιστρέφει τραυματισμένος μετά από τέσσερα χρόνια στο Δυτικό Μέτωπο, αναλαμβάνει τον πιο μοναχικό φάρο που βρίσκεται απέναντι από το Κάβο Παρταζέζ στην Αυστραλία. Έναν φάρο που βρίσκεται ανάμεσα στους ωκεανούς, τον Ινδικό και τον Νότιο. Σκοπός του να ξεπεράσει τις πληγές του παρελθόντος και να ζήσει ειρηνικά και ήρεμα στην ψυχική ασφάλεια που του παρέχει η απομόνωση και η ηρεμία της ζωής του φαροφύλακα. Τα σχέδια του ανατρέπονται όταν γνωρίζει την υπέροχη Ιζαμπέλ... η οποία με αποφασιστικότητα εγκαταλείπει τα πάντα, και τον ακολουθεί μετά το γάμο τους στο σκληροτράχηλο μονοπάτι της καθημερινότητας στο μικρό νησί. Ο έρωτάς τους είναι δυνατός και ικανός να αντέξει τα πάντα. Ή έτσι νομίζουν.
Η Μοίρα, τους δοκιμάζει με τρόπο οδυνηρό, στερώντας τους το ονειρικό δώρο κάθε ζευγαριού : την απόκτηση ενός παιδιού. Η Ιζαμπέλ πονάει και αιμορραγεί συναισθηματικά καθημερινά, και ο Τομ δίπλα της στέκει αδύναμος να μπορέσει να της εμφυσήσει πάλι την αισιοδοξία και τη διάθεση για δημιουργία. Ώσπου ένα πρωινό μία βάρκα, με έναν νεκρό άντρα και ένα μωρό που κλαίει γοερά, έρχεται ως απο μηχανής Θεός να δώσει νόημα στην καθημερινότητά τους και στη ζωή τους. Όλα αποκτούν μια τρυφερή διάσταση μέσα από τα μάτια της μικρής που ζει πια ανάμεσά τους. Η βάπτιση της λίγο καιρό μετά στο Κάβο Παρταζεζ, θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή τους, δοκιμαζοντας την αγάπη τους και τους όρκους που έχουν ανταλλάξει.
Δεν θα αναφέρω κανένα παραπάνω στοιχείο για την εξέλιξη της ιστορίας καθώς η αναφορά γεγονότων ή αποσπασμάτων θα αναιρούσε την καταλυτική επιρροή που ασκεί στον αναγνώστη από την πρώτη του σελίδα, και κυρίως θα διέλυε τη μαγεία του. Το παρατηρητήριο, το ημερολόγιο καταγραφής, ο τηλέγραφος, τα κυάλια καταστρέφονται από μία ασημένια κουδουνίστρα, και η αγάπη πληγώνεται μέχρι τα μύχια από την ηθική. Οι δεσμοί αίματος μάχονται τις σχέσεις στοργής, και ο φόβος έρχεται αντιμέτωπος με την πίστη ... και στο τέλος η συγνώμη και ένα γράμμα ρίχνουν γέφυρες για το μέλλον!
Ο συγγραφέας έχει ζωγραφίσει τα πορτραίτα των βασικών ηρώων με μαεστρία, παρουσιάζοντας το ψυχογράφημά τους χωρίς υπερβολές και ανούσιες λεπτομέρειες. Ο Τομ, η Ιζαμπέλ και η Χάννα παλεύουν με την αγάπη, τις τύψεις, τις ενοχές, τις επιθυμίες τους, μα πάνω από όλα και πέρα από όλα, παλεύουν για την απόλυτη ευτυχία της μικρής Λούσυ. Το εύρημα του Στέντμαν να διαδραματιστεί το κύριο μέρος της πλοκής στο νησί του φάρου είναι ιδιαίτερα ευφυής : στο μικρό νησί οι σκέψεις διογκώνονται και τα συναισθήματα κατακλύζουν τους ήρωες καθώς ατενίζουν την απεραντοσύνη των ωκεανών. Τα
προβλήματά τους λύνονται χωρίς παρεμβολές, νουθεσίες, συζητήσεις με
ανθρώπους που έχουν μια αντικειμενική ματιά, οδηγώντας τους σε
σπασμωδικές κινήσεις και τραγικές αποφάσεις. Η εξέλιξη της πλοκής
αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση και ξαφνιάζει. Η ένταση των συναισθημάτων και των γεγονότων κλιμακώνεται με αμείωτο ρυθμό και οδηγεί στο συγκλονιστικό φινάλε.
Είναι ένα μυθιστόρημα που σου σπάραζει την καρδιά και κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στη δύναμη της μητρικής αγάπης που όλα τα ισοπεδώνει, τα ξεπερνάει, τα γιατρεύει...