Οφείλω να ομολογήσω ότι η Colleen Hoover είναι μια συγγραφέας που καταφέρνει, μέσα από τον ρομαντισμό που όλοι επιζητούμε εναγωνίως, ν' αγγίξει δύσκολα και άκρως ευαίσθητα θέματα, με μαεστρία, με μεγάλη λεπτότητα και με απόλυτη τρυφερότητα.
ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την υπόθεση |
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, η Σκάϊ και ο Χόλντερ, γνωρίζονται στο δημόσιο σχολείο. Ανάμεσα τους θα γεννηθεί ένα συναίσθημα έντονο και δυνατό, που θα τους μαγέψει και θα ενώσει τις καρδιές τους με αόρατα νήματα. Όμως οι αναμνήσεις τους θα φέρουν στην επιφάνεια τραγικές σκηνές, οδυνηρές εμπειρίες, σοκαριστικές αποκαλύψεις που θα στιγματίσουν τις ζωές τους ανεπανόρθωτα. Πόσο εύκολο είναι να πιστέψουν ότι υπάρχει αύριο για εκείνους;
Ένα απίστευτο γαϊτανάκι συναισθημάτων με κατέκλυσε καθώς διάβαζα το καθηλωτικό αυτό μυθιστόρημα. Γέλασα με τη δυνατή και διαφορετική φιλία της Σκάϊ και της Σίξ, μαγεύτηκα από την άδολη αγάπη των δύο εφήβων, πόνεσα με την ιστορία ζωής της Λες, ανατρίχιασα από τις καταστάσεις και τις αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει η Κάρεν, μα κυριολεκτικά συγκλονίστικα από τις εμπειρίες που έζησε η μικρή Χόουπ. Δεν μπορώ και είμαι σίγουρη οτι δεν θα μπορέσω ποτέ να συλλάβω τη φρίκη που μπορεί να κρύβει ο ανθρώπινος νους. Αδυνατώ να συγκρατήσω την οργή μου μπροστά στις καταστάσεις που βιώνει ένα παιδί μα κυρίως μπροστά στην ανικανότητα μιας κοινωνίας να το υπερασπιστεί.
Το "χωρίς ελπίδα", το "χόουπλες" όπως προφέρεται στα αγγλικά, δεν αποτελεί έναν τυχαίο τίτλο, και αποτελεί άλλο ένα σημείο που με εξέπληξε και με συγκίνησε. Η συγγραφική μαεστρία της συγγραφέως αποτυπώνεται εξαιρετικά από τις μικρές λεπτομέρειες της εξιστόρησης που έρχονται και κουμπώνουν μαγικά όσο πλησιάζει το τέλος, αποκαλύπτοντας ένα εκπληκτικό μωσαικό αγάπης και βαθιάς φιλίας.
Ένα βιβλίο που χαρίζει απλόχερα την ελπίδα ότι η αγάπη χαράζει την καρδιά και τη μνήμη ανεξίτηλα και μπορεί να προσφέρει τη λύτρωση και τη γαλήνη...