Η λεβεντογέννα Κρήτη αποπνέει μια αύρα αλλιώτικη από όλα τα άλλα μέρη της Ελλάδος. Γι' αυτό και "Τ' αηδονιού το δάκρυ" κατάφερε να τρυπώσει στην καρδιά μου ακαριαία : γιατί διαπνέεται από τις μυρωδιές, τα ήθη, τα τοπία, τις γεύσεις, το πάθος των κατοίκων της και μιλεί τη γνήσια διαλέκτό τους. Μες στις σελίδες του κρύβονται ο πόνος, η χαρά, η προσμονή, ο έρωτας, ο θυμός, η εκδίκηση, η νοσταλγία και νιώθεις να παίρνεις φωτιά, να λυγίζεις, να ξυπνούν αισθήσεις και συναισθήματα. Μόνο μια δυνατή, στιβαρή πένα μπορεί να καταφέρει το ακατόρθωτο : ν' αγγίξει την ψυχή με μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία ζωής χρησιμοποιώντας το μοναδικό κρητικό ιδίωμα!
ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την υπόθεση |
Ο Γιώργης και η Κωστούλα ζουν το μεγαλύτερο εφιάλτη κάθε γονιού : βλέπουν καθημερινά το μωρό τους ν΄αργοσβήνει χωρίς να υπάρχει σωτηρία. Τα λόγια του Τυροθόδωρα, το πείσμα του πατέρα που αρνείται να δεχτεί το μοιραίο με σταυρωμένα χέρια και η καλόγρια Σταυροκατίνα, θα προσφέρουν τη σωτηρία και ταυτόχρονα θ' ανοίξουν την πόρτα στο πεπρωμένο. Η κατάρα που πρέπει να λυθεί, δεν θ' αργήσει να κάνει την εμφάνισή της στην όμορφη οικογένεια του Αηδονάκη. Και ο Γιώργης, σαν γνήσιος Κρητικός, θα σηκώσει το ανάστημά του και σαν βράχος θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα όλα τα χτυπήματα της Μοίρας για να διασφαλίσει τη γαλήνη των γυναικών του....Τριάντα χρόνια μετά, η Κλειώ ξυπνάει από ένα λήθαργο ετών και παλεύει με όλες τις δυνάμεις της για να ξαναβρεί τη χαμένη της ευτυχία. Στο πρόσωπο της κυρα -Δήμητρας θα βρει το στήριγμά της και θα τολμήσει να πιστέψει στην αγάπη. Όμως το παρελθόν δεν σβήνει, και η δύναμη της κατάρας βαστάει ακόμα γερά....
Νιώθω την ανάγκη να πω ένα τεράστιο μπράβο στο συγγραφέα Γεώργιο Τζιτζικάκη και ένα ευχαριστώ. Γιατί σε εποχές δύσκολες και δύσβατες για την ελληνική λογοτεχνία του είδους, παρέδωσε στα χέρια του αναγνωστικού κοινού ένα πόνημα που στηρίζεται αποκλειστικά στη δύναμη της γραφής του και στη ζωντάνια του λόγου του. Χωρίς τερτίπια, χωρίς συγγραφικά τρικ και εξάρσεις, δημιούργησε ένα μυθιστόρημα που βρίθει συναισθημάτων, εικόνων, εξαιρετικά σμιλευμένων χαρακτήρων και ανατροπών με φόντο την ονειρική Κρήτη. Ταυτόχρονα πήρε το ρίσκο να γράψει χρησιμοποιώντας την διάλεκτο των Κρητών, όχι στολίζοντας μόνο μερικές σελίδες του με λέξεις και φράσεις προς χάριν ομορφιάς, μα διατηρώντας τη καθ' όλη την πορεία της ιστορίας του. Αν κούρασε; Κάθε άλλο - άνοιξε την αυλαία και εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου όλη η λυρικότητα που κρύβει η ιδιαίτερη αυτή γλώσσα, και η οποία καταφέρνει ν' αναδείξει περίτεχνα το βάθος των νοημάτων που κρύβει. Με μια πλοκή που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς εξελίσσεται παράλληλα σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, ξεδιπλώνει ανθρώπινες καταστάσεις, και αναδεικνύει την αγάπη ως το υπέρτατο αγαθό και το ισχυρότερο όπλο απέναντι σε κάθε μισαλλοδοξία. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου νιώθεις ότι ολοκληρώνεται ένα κύκλος, γίνεται άλλη μια αποκάλυψη, μπαίνει άλλο ένα λιθαράκι στο μονοπάτι που οδηγεί στο λύσιμο της κατάρας και ανοίγει μια χαραμάδα για να κρυφοκοιτάξεις τον επόμενο που θ' αρχίσει.
Ταξίδεψα στα μαγευτικά τοπία του νησιού, ήπια ρακή στην πλατεία του χωριού, χτύπησα παλαμάκια στο μοναχικό χορό του Γιώργη, αγκάλιασα νοητά την Κλειώ όταν αποκάλυψε το μπλοκάκι με τις σημειωμένες μέρες, γεύτηκα τις πίτες και τις νοστιμιές της Κωστούλας, άπλωσα το χέρι μου να σταματήσω το χέρι του Σήφη, έκλαψα ξανά και ξανά με το ψυχικό σθένος αυτών των δύο γονιών, που θυσίασαν τη ζωή τους για να προστατέψουν το σπλάχνο τους. Ένιωσα, βίωσα, αισθάνθηκα και είναι τόσο δύσκολο ένα βιβλίο να σε παρασύρει, να σε βάλει στο άρμα του και να σε οδηγήσει όπου εκείνο ορίζει χωρίς να θέλεις να τελειώσει. Πώς γίνεται λέξεις απλές να γεννούν τόσα συναισθήματα;
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του βιβλίου αποτελεί και η στάση ζωής των ανθρώπων, που σε διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα και σε καθηλώνει. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, αγράμματοι, του μόχθου, μα πλούσιοι σε αγάπη, γενναιοδωρία, φιλευσπλαχνία, κατανόηση. Άνθρωποι έτοιμοι να θυσιαστούν και να ρισκάρουν για το φίλο τους, τον γείτονά τους, τον συνάνθρωπό τους. Υπέροχοι χαρακτήρες που δύσκολα μπορείς ν΄απαρνηθείς με το τέλος της ιστορίας. Θα ήθελες τόσο πολύ να τους συναντήσεις από κοντά, να τους γνωρίσεις και να νιώσεις τη θέρμη της αγκαλιάς τους και το μεγαλείο της ψυχής τους. Ο Γιώργης που διδάσκει με λεβεντιά, σθένος και αξιοπρέπεια την αυτοθυσία που εμπεριέχει η λέξη "γονιός". Τόσες και τόσες φορές υμνούμε την ασύνορη αγάπη της μάνας - και όχι άδικα. Όμως αισθάνθηκα ότι ο Γιώργης ήρθε να δείξει τί είναι ικανός να κάνει ένας πατέρας για να ζήσει το παιδί του, αψηφώντας, νόμους και κανόνες, αψηφώντας "θέλω" και επιθυμίες, αψηφώντας την ίδια του τη ζωή. Και δίπλα του η Κωστούλα, σαν φιγούρα αρχαίας τραγωδίας, να υπομένει χωρίς να βαρυγκομά, να στέκεται ακλόνητη μπροστά σε κάθε συμφορά, και να σπρώχνει το παιδί της να συναντήσει την ευτυχία. Η Κλειώ, μια σύγχρονη γυναίκα, που αντιπροσωπεύει δεκάδες γυναίκες, οι οποίες πνίγουν καθημερινά τις επιθυμίες τους και προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους στη ζωή. Η κυρά - Δήμητρα, ο Αντώνης, ο Διονύσης, ο Δρόσος, ο Σήφης. Όλοι μαζί ενώνουν τα χέρια και σύρουν έναν πεντοζάλη που ξεσηκώνει την καρδιά και την ψυχή.
Ένα μυθιστόρημα που ρέει καθάριο σαν το νερό της πηγής, διαποτίζεται από τα αρώματα της Κρήτης, κρύβει μυστικά μέσα στις μαντινάδες του και προκαλεί ρίγη συγκίνησης ....
ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ