Συνέντευξη με τον συγγραφέα Γεώργιο Τζιτζικάκη!

Γνώρισα τη γραφή του κου Τζιτζικάκη, μέσα από το μυθιστόρημα του "Τ ' αηδονιού το δάκρυ", ένα βιβλίο που ρέει καθάριο σαν το νερό της πηγής και προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Έκανα μέρες να πιάσω στα χέρια μου βιβλίο, καθώς δυσκολεύτηκα τρομέρα να αφήσω πίσω μου τους χαρακτήρες και τα πάθη τους. Επιχείρησα να μάθω περισσότερα για τον συγγραφέα και για το πόνημά του, και εκείνος, προσιτός και τόσο γενναιόδωρος, μού παραχώρησε μια εξαιρετική συνέντευξη! Μια συνέντευξη που ξεχειλίζει από την απλότητα του, τον χειμαρρώδη λόγο του και την αφοπλιστική του ειλικρίνεια. Τον ευχαριστώ από καρδιάς και ανυπομονώ να κρατήσω στα χέρια μου το νεό του μυθιστόρημα που έρχεται σύντομα...

Απολαύστε την!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981. Zει και εργάζεται στην Αθήνα στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων, είναι εν ενεργεία Διαιτητής Ποδοσφαίρου από το 1998 και Reiki Therapist του Usui System of Natural Healing από το 2008.
Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του λαμβάνει μέρος στον Πρώτο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Λογοτεχνίας και κερδίζει το Γ΄ Βραβείο από την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών» για το διήγημα του «Ο Ζητιάνος». Λίγους μήνες μετά, εκδίδει το πρώτο του βιβλίο -συλλογή διηγημάτων- με τίτλο «...Σιωπή... η δυνατότερη κραυγή...». Το δεύτερό του βιβλίο με διηγήματα, εκδίδεται το 2005 με τίτλο «Ένα γέλιο... που έκλαιγε...».
Έργα του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά στην Ελλάδα καθώς και σε διαδικτυακούς τόπους.
 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια εικόνα σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη «Χανιά»;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι παραλίες της, τα βουνά και οι άνθρωποι των Χανίων. Ένας τόπος που ολόκληρο τον χρόνο δονείται από ενέργεια, ένα ασταμάτητο μέρος όπου η ζωή γλεντάει την ουσία της και τουριστικό σταυροδρόμι για όλο τον πλανήτη. Για εμένα δεν γίνεται να αποτελεί απλά μια εικόνα, αλλά καθολική ηρεμία από τη ρουτίνα και το άγχος, άμεση χαλάρωση, διαλογισμό και επαφή με τον εαυτό μου, όπως και έρωτας, φίλοι, βραδινά μπάνια, διάβασμα, γράψιμο, μουσική, νύχτες θερμές που ξημερώνουν πάνω στη μηχανή μου και η πεποίθηση πως σε έναν τέτοιο ευλογημένο τόπο όλα τα προβλήματα μπορούν να περιμένουν, είτε για τη λύση τους, είτε απλά για να περάσουν και να δω πόσο μικρά ήταν όταν με απασχολούσαν.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Θυμάστε το πρώτο ολοκληρωμένο κείμενο που γράψατε και νιώσατε ευτυχία, και ίσως πιστέψατε στο όνειρο της συγγραφής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ήταν μια σειρά από διηγήματα που έγραψα στα δεκατέσσερά μου, έναν Αύγουστο σε ένα μπαλκόνι ξενοδοχείου. Επί πέντε συναπτές μέρες έγραφα την ίδια ώρα και από μια ιστορία σε ένα μικρό κόκκινο τετραδιάκι. Το έχω ακόμα και μολονότι διαβάζοντας τις ιστορίες διαπιστώνεις πως έχουν το μοτίβο ενός διηγήματος, όσα έγραφα δεν αποτελούσαν παρά τις δικές μου κραυγές σε όσα επιθυμούσα να βγάλω προς τα έξω. Ακόμη και σήμερα ωστόσο, εξακολουθώ να παραμένω πιστός σε αυτό ντύνοντας όσα θέλω να πω σε διαλόγους και πράξεις των ηρώων μου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Η «Σιωπή … η δυνατότερη κραυγή». Σας τρομάζει η σιωπή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι, αντιθέτως! Η σιωπή όπως και η μοναξιά όταν βιώνεται ηθελημένα ίσως και να οδηγεί σε έναν γαληνότερο τόπο από αυτόν του πλήθους και της άσκοπης φλυαρίας. Ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου είναι και τίτλος ενός διηγήματος που είχε να κάνει με τη σιωπή ενός κοριτσιού που ούρλιαζε μέσα της καθώς κακοποιούνταν σωματικά, λεκτικά και ψυχολογικά από τον πατέρα της. Βρήκε όμως τον τρόπο να σπάσει εκείνη τη σιωπή και αυτό είναι που έχει σημασία· να καταφέρεις να αποτινάξεις από πάνω σου όλα εκείνα που αδίκως σε βαραίνουν.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Το νέο σας μυθιστόρημα «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» είναι γεμάτο μελωδίες, από τραγούδια σύγχρονα μα και από μαγικές μαντινάδες. Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα μουσικό κομμάτι να ντύσει μουσικά το μυθιστόρημά σας, ποιο θα επιλέγατε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Νομίζω πως η "Διαθήκη" εκτελεσμένη από την κυρία Γιώτα Νέγκα αντιπροσωπεύει κάμποσα μέρη του βιβλίου γι' αυτό και έχει πάρει τη θέση της ως αγαπημένο τραγούδι της πρωταγωνίστριας Κλειώς. Επίσης άξια θέση μέσα στο βιβλίο παίρνει και ο Νίκος Ξυλούρης που για την κρητική παράδοση αποτελεί κορωνίδα λυρικότητας. Είμαι σχεδόν βέβαιος πια, πως σε κάθε μου βιβλίο θα υπάρχει και κάποιο τραγούδι τοποθετημένο σε στρατηγική θέση, κι αυτό θα συμβαίνει επειδή λατρεύω τα τραγούδια. Ελπίζω στο μέλλον το Αηδόνι να έχει κι ένα δικό του τραγούδι από δικούς μου στίχους, τραγουδισμένο από τη φωνή της Γιώτας ή του Γιάννη Χαρούλη που με ταξιδεύουν.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Όταν συγγράφετε ακούτε μουσική; Αν ναι, ποιο είδος μουσικής σας βοηθάει να δημιουργήσετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ναι, η μουσική με βοηθάει να βάζω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και να μη φαντασιοκοπώ. Δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις, σήμερα ας πούμε έγραφα με Στράτο Διονυσίου ενώ πριν μέρες με Rainbow. Αγαπώ τη μουσική, ελληνική και ξένη, τους στίχους, τα τραγούδια, τις φωνές και την αλήθεια τους, και έχω σχέση λατρείας με τα βινύλια και τον ήχο τους. Η μουσική καλύπτει μεγάλο μέρος της ζωής μου, υπήρξε και συνεχίζει να είναι καταφύγιο. Έμπνευση και ξέσπασμα για μένα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Το εξώφυλλο του Αηδονιού είναι αδιαμφισβήτητα ένα εντυπωσιακό, και άκρως παραδοσιακό εξώφυλλο γεμάτο από το κόκκινο χρώμα του αίματος, της έντασης, της αγάπης, του πάθους. Είναι ένα εξώφυλλο που ταιριάζει απόλυτα με την γνησιότητα των χαρακτήρων του μυθιστορήματος. Εσείς αποφασίζετε για το εξώφυλλο; Θεωρείτε ότι είναι σημαντικό στη διαδικασία πώλησης του βιβλίου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ένα πετυχημένο εξώφυλλο, ένας έξυπνος τίτλος και ένα προσεκτικά μελετημένο οπισθόφυλλο είναι η πρώτη επαφή που έχει ο αναγνώστης με το βιβλίο. Πολλές φορές είναι το έναυσμα για το ταξίδι του, ωστόσο κάμποσες άλλες είναι εντελώς παραπλανητικό. Πραγματική σημασία έχουν οι σελίδες ενδιάμεσα του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου, η ιστορία, πόσο θα αγαπηθεί, θα ταξιδέψει, θα συνεπάρει τον αναγνώστη. Ωστόσο, μου αρέσει να διέπει μια αισθητική το βιβλίο καθώς θέλω να βλέπω στην βιβλιοθήκη μου κάτι όμορφο που με τραβάει κοντά του. Σε αυτό, και σε πολλά ακόμα, συμφωνούμε με τις εκδόσεις Ωκεανίδα και ευτυχήσαμε στην περίπτωση του Αηδονιού, καθώς η επιλογή του ρόπτρου και της ξύλινης πόρτας είναι σχεδόν παρόμοια με την πόρτα που υπάρχει και στο σπίτι του Γιώργη Αηδονάκη στα Χανιά. Κάπως καρμικό λοιπόν το όλο αποτέλεσμα και δε σας κρύβω πως ήδη με αγχώνει η επιλογή του επόμενου εξωφύλλου μας.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι δεν αναφέρεται στο εξώφυλλο, ότι η ιστορία που ξετυλίγεται στις σελίδες του είναι αληθινή. Στις μέρες μας η συγκεκριμένη φράση χρησιμοποιείται κατά κόρον και αποτελεί σίγουρα θέλγητρο για τους αναγνώστες. Για ποιο λόγο δεν το αναφέρατε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Για τον λόγο ακριβώς που αναφέρατε. Ίσως αν γράψω κάποιο επόμενο βιβλίο βασισμένο σε αληθινή ιστορία να το αναφέρω, στην περίπτωση του Αηδονιού ωστόσο, πολλά έγιναν κάπως καρμικά καθώς προείπα, οπότε θέλησα να μην αναγραφεί για να αφήσω το βιβλίο να κάνει το ταξίδι του μέσα στο αναγνωστικό κοινό ανεξάρτητο από "βοηθητικούς ανέμους". Διαπιστώνοντας όμως πως και χωρίς την αναφορά, έγινε ένα από τα best seller του 2015 και αγαπήθηκε τόσο πολύ από το κοινό, επιβεβαιώθηκα πως η καλύτερη και πιο στέρεα διαφήμιση είναι η γνώμη των βιβλιόφιλων αναγνωστών από στόμα σε στόμα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν μεταφερόταν το νέο σας βιβλίο στον κινηματογράφο, ποιος Έλληνας ή ξένος ηθοποιός θα θέλατε να υποδυθεί τον Γιώργη, που είναι ένας χαρακτήρας τόσο δυνατός και πολυδιάστατος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αν είναι ευλογημένο και μεταφερθεί στον κινηματογράφο, τότε θα είναι τέτοια η χαρά μου που μάλλον θα αφήσω την επιλογή σε κάποιον που γνωρίζει καλύτερα αυτά τα θέματα. Πάντα το μάτι της αντικειμενικότητας κερδίζει την υποκειμενική θέση του καλλιτέχνη. Πάντως σε μια άλλη εποχή, αν ζούσαν τα ιερά τέρατα του ελληνικού κινηματογράφου, θα επέλεγα για Γιώργη τον αείμνηστο Νίκος Κούρκουλο, για Κωστούλα την Έλλη Λαμπέτη και για έναν τόσο σοφό Κρητικό όπως ο Τυροθόδωρας, δεν θα υπήρχε ιδανικότερος του Μάνου Κατράκη.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια είναι η γνώμη σας για τις σειρές βιβλίων (διλογίες, τριλογίες) που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες κυρίως στο εξωτερικό; Θεωρείτε ότι είναι προτιμότερο μια ιστορία να ολοκληρώνεται σ’ ένα βιβλίο ή να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αναμένοντας το επόμενο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το 1977 ο Κινγκ έγραψε τη Λάμψη. Τριάντα πέντε χρόνια μετά έγραψε το Δρ. Ύπνος και επανέφερε τον μικρό "χαρισματικό" Ντάνι με ένα εντελώς νέο δικό του βιβλίο. Κάτι μου λέει πως θα ακολουθήσει και τρίτη συνέχεια! Είναι φορές που οι ήρωές σου δεν σταματούν να σου μιλούν, θέλουν σελίδες και δεν τους φτάνουν όσες είναι μονάχα σε ένα βιβλίο. Καταλαβαίνω πως νιώθει εκείνος που έχει αγαπήσει έναν ήρωα και θέλει να τον συναντήσει και σε νέες περιπέτειες, και υποθέτω πως όταν ένα βιβλίο ξεκινάει να γίνεται έπος, τότε πρέπει να το χωρίσεις σε συνέχειες. Έχει συμβεί και με το Αηδόνι πρέπει να σας πω, καθώς πριν καταλήξω στην οριστική μορφή που γνωρίζετε, αφαίρεσα περί τις 300 σελίδες. Αναρωτιέμαι κι εγώ· θα ήταν λάθος πιστεύετε να αποτελέσουν κάποτε αυτές οι σελίδες ένα επόμενο αυτούσιο μυθιστόρημα ή μήπως ο αναγνώστης που αγκάλιασε το Αηδόνι θέλει να μάθει περισσότερα για κάποιους από τους ήρωες που αγάπησε; Θα δούμε στο μέλλον λοιπόν...

ΕΡΩΤΗΣΗ : Τι αποκομίζει ένας συγγραφέας από τις παρουσιάσεις βιβλίων ανά την Ελλάδα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αν μου δινόταν η ευκαιρία να είμαι σε μια συνεχόμενη περιοδεία τότε θα το έκανα! Λατρεύω να γνωρίζω διαφορετικό κόσμο, να κάνω νέους φίλους, να ακούω τις ιστορίες τους, ακόμη και να γελάμε μαζί πίνοντας ένα ποτό ή περιδιαβαίνοντας τα καλντερίμια μιας πόλης. Ξέρεις, η αξία των απλών πραγμάτων έχει λίγο εκλείψει από τους δρόμους της πρωτεύουσας και εμένα μου αρέσουν οι παραδοσιακοί άνθρωποι, είμαι νοσταλγός μια άλλης ζωής. Και ενώ τους δρόμους της Αττικής τους έχω λιανίσει, και ενώ την Κρήτη τη γυρίζω σχεδόν κάθε καλοκαίρι, δεν είχα καταφέρει έως σήμερα να επισκεφτώ τόσα και τόσα ακόμη μαγικά μέρη της Ελλάδος. Ιωάννινα, Καστοριά, Κέρκυρα, Ρόδος, Φλώρινα, Λάρισα και τόσα ακόμη! Και δεν είναι απλά οι τόποι, είναι χίλιες φορές περισσότερο η αγάπη που σου δίνουν τόσοι άνθρωποι που επιθυμούν να γίνουν και να γίνεις μέρος της ζωής τους. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και ανυπομονώ για τις επόμενες όμορφες στιγμές μας σαν ανταμώσουμε και πάλι.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μοιραστείτε μαζί μας ένα σχόλιο από αναγνώστες σας που σας συγκίνησε βαθιά;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ήταν τα λόγια μια κυρίας γύρω στα πενήντα στη Σκιάθο. Ήμουν καλεσμένος από τους εκπαιδευτικούς ενός σχολείου δεύτερης ευκαιρίας. Άνθρωποι που ποτέ τους δεν έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν σωστά και τώρα τους δινόταν μια ευκαιρία. Με πλησίασε και χαρούμενη βαστώντας ένα βιβλίο μου ανά χείρας, μού είπε: "Αυτό θα είναι το πρώτο βιβλίο που θα διαβάσω στη ζωή μου! Σε ευχαριστώ που ήρθες!". Τόσο απλά! Και αυτή η απλή μα τόσο σημαντική κουβέντα, νομίζω με ξεπερνάει, κάνοντάς με να ευγνωμονώ τη ζωή μου για τα αυτονόητα που πολλές φορές λησμονάω.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε ότι το facebook και το twitter αποτελεί ένα τεράστιο όπλο διαφήμισης στα χέρια των συγγραφέων. Πολλές φορές μάλιστα τα όρια ξεπερνιόνται με αποτέλεσμα να κατακλύζεται ο  αναγνώστης καθημερινά με τις ίδιες και επαναλαμβανόμενες εικόνες. Ποια θεωρείτε ότι πρέπει να είναι η σχέση των συγγραφέων με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν από τη φύση τους έναν τόπο διαφήμισης. Δεν μπορώ να κρίνω όποιον διαφημίζει το έργο του, ούτε να έχω άποψη για το μέτρο που ορίζει ο ίδιος. Στη δική μου περίπτωση, με ενδιαφέρει τόσο όσο πρέπει, και επιθυμώ η επαφή με όσους έχω στο διαδίκτυο να καταλήξει κάποτε σε ένα συμπαγές σύνολο φίλων, αναγνωστών και δη ανθρώπων που γνωρίζω. Φλερτάρω με την ιδέα μια μέρα να κλείσω κάθε λογαριασμό και να αφήσω ένα επόμενό μου βιβλίο να αναμετρηθεί χωρίς εμένα εκεί, με έναν κάπως πιο παραδοσιακό τρόπο· ωστόσο, πολύ φοβάμαι πως δε ζούμε σε παραδοσιακές εποχές και η σκέψη να απομακρυνθώ από τα μέσα δικτύωσης μάλλον αποτελεί μια κακή ιδέα! (γέλια)

ΕΡΩΤΗΣΗ : Εάν μπορούσατε να συναντήσετε από κοντά έναν χαρακτήρα από κάποιο αγαπημένο σας βιβλίο, ποιος θα ήταν αυτός και για ποιο λόγο θα θέλατε να τον συναντήσετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Δε θα συναντούσα έναν αλλά χιλιάδες και θα σας αναλύσω τι εννοώ. Για κάποιον λόγο, ίσως μεταφυσικό, όποτε ανεβαίνω σε πλοίο, κλαίω καθώς αναχωρεί! Ακούγεται αστείο, όμως παρά το ότι γνωρίζω πως θα κρατήσει μονάχα λίγες ώρες το ταξίδι, εγώ πραγματικά νιώθω να αποχωρίζομαι για πάντα μια στεριά, πως αποχαιρετώ τον τόπο μου και αφήνω πίσω τη ζωή μου για ένα μεγάλο, ανεπίστροφο ταξίδι. Έχω γεμίσει πολλές σελίδες επάνω στα καταστρώματα νιώθοντας έτσι. Δεν ξέρω, ίσως σε μια άλλη ζωή να ήμουν ναυτικός· πάντως θα επέλεγα να ζήσω μια ζωή όπως αυτή του Νίκου Καββαδία για να συναντήσω όλους εκείνους τους απίθανους τύπους, άνδρες και γυναίκες που είχε συναντήσει και τους είχε μετουσιώσει σε αθάνατους μέσα από τα ποιήματά του.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Τι ήταν αυτό που σας έκανε να γελάσετε με την καρδιά σας τελευταία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Τελευταία ακούω συνεχώς πως στις μέρες μας είναι δύσκολο να γελάσεις λόγω των καταστάσεων της κρίσης. Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό. Τα ομορφότερα γέλια της ζωής μου, τα πιο αφυλάκιστα από έγνοιες, τα έκανα στο παγκάκι. Όποιος έχει μάθει στα ζόρια, γνωρίζει πως θέλει να βγει από δαύτα, δεν τα μηρυκάζει, ούτε βαλτώνει μέσα τους· βρίσκει λύσεις και συνεχίζει, γνωρίζει πως με την κατήφεια, την παράδοση, την γκρίνια, τον θυμό και δίχως να γελά, δεν βγαίνει κάτι. Γι' αυτό και γελάω καθημερινά, αποφεύγω τους αρνητικούς και φύσει δυστυχείς, τους γκρινιάρηδες και σκοτεινούς ανθρώπους, και μου αρκεί που ζω για να γελάω, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται αυτό. Η ζωή αποτελεί από μόνη της ένα θαύμα, κυρίως επειδή η κάθε μέρα που ξυπνάς δεν ξανάρχεται ποτέ στη ζωή σου! Δε θα πρέπει λοιπόν να παίρνουμε τα προβλήματά μας και τόσο στα σοβαρά, δε θα πάψουν ποτέ άλλωστε να υπάρχουν. Να γελάμε και να ευλογούμε ό,τι έχουμε, ακόμα κι αν αυτό που έχουμε είναι το τίποτα, αν και ποτέ πραγματικά στη ζωή δεν απομένεις με το τίποτα, εκτός κι αν το θελήσεις. Πάντα κάτι έχεις! Πάντα, και κυρίως έχεις τη ζωή σου! Γέλα δυνατά, ρίσκαρε για τα απίθανα και ζήσε την!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σας οι αναγνώστες σας :

Facebook: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
Twitter: https://twitter.com/tzitzikakis
Goodreads: http://www.goodreads.com/book/show/25332311

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

1. "Σιωπή ... η δυνατότερη κραυγή" (2000, εξαντλημένο)

Με μελαγχολεί, με φοβίζει... Αυτή η διαδρομή στη ζωή που θυμίζει πως από κάπου τρέχω να κρυφτώ, να φύγω... κι όμως γνωρίζω πως πάλι πίσω θα γυρίσω, στο κρεβάτι μου κοιτώντας το ταβάνι, να γεμίζω το μαξιλάρι δάκρυα για όσα με κάναν δυνατό. Ας είναι έτσι! Κι ας μου στέρησαν πολλές από τις χαρές μου. Τα παιδικά μάτια να βουρκώνουν κι ας είμαι κοντά στα είκοσι, ποτέ ίσως να μη μεγαλώσω... το ελπίζω... μα δεν προλαβαίνω και να θέλω. Φοβάμαι... να γίνω σαν εκείνους που κλείσανε την πόρτα στη ζωή. Δε μου αρέσει να πηδώ από παράθυρα για να γλιτώνω, να ξεφεύγω... κι ας πεθαίνω.

2. "Ένα γέλιο ... που έκλαιγε" (2005, εξαντλημένο)

"Γιατί ένα γέλιο που έκλαιγε; Γιατί το στριμώχνω ανάμεσα σε δυο ξερά από πάθος χείλη και το πιέζω να βγει. Σχεδόν ποτέ για εμένα, πιο πολύ για τους άλλους. Σχεδόν πάντα για να το δουν οι άλλοι και να αρπάξουν τη χαρά που θα έπρεπε να προορίζεται για μένα. Πονώ που δεν το νιώθω κι ας καταλαβαίνω πως στα δικά μου χείλη σεργιανίζει. Μα το Θεό εκείνη τη στιγμή νιώθω γελοίος με τον εαυτό μου που προσποιείται μια χαρά για όλους τους άλλους. Πότε στ` αλήθεια γέλασα για μένα; Για τον Γιώργο μέσα μου; Πότε άραγε ήτανε; Αληθινά, δυνατά, πικρά μα και όμορφα να το νιώθω να γαργαλά τα δυο μου χείλη και να καταλαβαίνω πως αναδύεται από την ψυχή μου. Δίχως από πίσω να κρύβει μια τεχνητή ικανοποίηση, μια ζοφερή προσποίηση, μια πνοή ολόδική μου πνίγεται μέσα σε τόσες άλλες αναπνοές και σφίγγεται στα πρέπει και τα θέλω των άλλων, δίχως να δίνει προτεραιότητα στη δική μου ανάσα, όπως θα `πρεπε."

3. "Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω" (2010, Εκδόσεις Ιωλκός)

 

Ξέχνα ότι ήξερες ως τώρα!
Σβήσε από μέσα σου το καθιερωμένο πρότυπο γυναίκας που γνώριζες.
Η σημερινή γυναίκα είναι ανεξάρτητη και όταν λέω ανεξάρτητη, δεν εννοώ μόνο πως ζει και εργάζεται μόνη της, αλλά πως λειτουργεί σε πολλά σημεία της ζωής της τόσο ανδρικά όσο κι εμείς
Κι εμείς οι άνδρες τι κάνουμε; Τίποτα!
Από χρόνια οι άνδρες κάνουν ακόμη το ίδιο. Θεωρίες και επίδειξη του ανδρισμού τους! Δεν έχουμε εξελιχθεί σταλιά! Ακόμη ψάχνουμε τη γρήγορη και δίχως δεσμεύσεις σαρκική απόλαυση!
Και ναι! Αφού θες να τ' ακούσεις κι αυτό, εγώ τις βγάζω το καπέλο! Ήταν, είναι και θα παραμείνουν πιο έξυπνες από εμάς!
Κατάφεραν, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ακόμη και την πονηριά τους να τη μετατρέψουν σε πανίσχυρο όπλο τους.
Σήμερα φίλε μου, δεν είναι πια τόσο σημαντικό το ότι φορούν παντελόνια, ακριβώς όπως κι εμείς, αλλά το ότι κι εκείνες κατάφεραν πια να έχουν τον ανάλογο ανδρισμό μέσα απ' αυτά!
Ανθρώπινες σχέσεις, αντρικές φιλίες, συγκρούσεις, προδομένοι έρωτες κ.ά. παρελαύνουν στο μυθιστόρημα «Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω» του Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη. Στις σελίδες του ο αναγνώστης θ' αντιληφθεί ότι όσο πολύπλοκη είναι η ζωή, άλλο τόσο είναι απλή.

4. "Γυναίκα η Κόλαση ... Γυναίκα κι ο Παράδεισος" (2012, εκδόσεις Περίπλους)

Δέκα ιστορίες, έχοντας ένα ακλόνητο κοινό στοιχείο: Τη γυναίκα! Όλες γεμάτες όνειρα, φόβους και ευαισθησία, εξυφαίνουν τις διαφορετικές ψυχές που ξεγυμνώνονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Τόσο ως παρουσία, όσο και ως απώλεια, τόσο στο αβέβαιο παρόν, όσο και στο αμετάκλητο παρελθόν, η γυναίκα πρωταγωνιστεί και απολαμβάνει την αναγνώριση που αναδύεται μέσα από τη σκέψη εκείνων, που επέλεξαν να την λατρέψουν.
Οι άνδρες λένε ψέματα! Δεν πρόκειται για κάποιο τρομερό νέο!
Όμως, ειλικρινά πιστεύουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν μια γυναίκα; Κι αφού δεν μπορούν να την κοροϊδέψουν, τότε γιατί εκείνη επιλέγει να παραμένει με ιώβεια υπομονή δίπλα σε έναν ψεύτη άνδρα; Μήπως είναι κι αυτό ένα ακόμα κομμάτι της θηλυκής της σοφίας;
Όχι!
Αυτό γίνεται γιατί ελπίζει! Ελπίζει πως κάποτε, κάτι θα αλλάξει και πως η ευαισθησία που κρατά στην καρδιά της, θα αγγίξει και τον άνδρα πλάι της. Πιστεύει πως κάποιος που της δηλώνει ότι την αγαπά μπορεί κάπου και να το εννοεί!
Η καταραμένη η γνώση όμως και η σοφία, που την κάνουν να δει τα πάντα πίσω από τις μάσκες, έρχεται ύστερα από χρόνια! Έτσι κάποτε καταλήγει πως τα ροζ συννεφάκια, ανήκουν και σε ροζ κόσμους, αλλά και πως ο κόσμος μας δεν είναι ροζ! Είναι σκληρά κόκκινος από αμαρτία και ηδονή και ανεπανόρθωτα γκρίζος από υποκρισία.
Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα από το να την εκτιμούν, να την αγαπούν και να της το δείχνουν; Να της υπενθυμίζουν, κάθε στιγμή πόσο τυχεροί είναι που την έχουν μέσα στα χέρια τους;
Αχ... αν ήξεραν οι άνδρες ότι θα μπορούσαν να έχουν οτιδήποτε ζητήσουν μόνο και μόνο αν αγαπούσαν τις γυναίκες στ' αλήθεια, τότε μπορεί και να σταματούσαν τα ψέματά τους. Μπορεί και να τις καταλάβαιναν!

5. "Τ' αηδονιού το δάκρυ" (2015, Εκδόσεις Ωκεανίδα)

Ένα βρέφος που αργοσβήνει, μια κατάρα που πρέπει να λυθεί τρεις φορές, άνθρωποι που δοκιμάζεται το κουράγιο τους και ψυχές κυνηγημένες επί σαράντα χρόνια.
Ο Γιώργης και η Κωστούλα είχαν ρισκάρει τα πάντα για να σωθεί η μικρή τους κόρη, η Κλειώ, κι παρόλα όσα τους βρήκαν δεν λύγισαν στιγμή την αγάπη τους. Τριάντα χρόνια μετά η Κλειώ ζει παγιδευμένη σ’ έναν γάμο που βυθίζει τη ζωή της σε κινούμενη άμμο, ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και θεριεύει.
Σε δεύτερους ρόλους, η κυρά Δήμητρα με το αλλήθωρο μάτι της, ο γέροντας Τυροθόδωρας με τις συμβουλές του, ο Σήφης με το άσβεστο μίσος του και η καλόγρια Σταυροκατίνα πλέκουν όλοι μαζί το κρητικό υφαντό της οικογένειας Αηδονάκη. Μυστικά, χρησμοί, επαναστάσεις, λυτρωμοί, θαύματα, μαντινάδες, μπαλωθιές, χοροί και γύρω όλα να μοσχομυρίζουν άρωμα από ζεστό ψωμί, λάδι και ρίγανη.
Η απίστευτη ιστορία της οικογένειας Αηδονάκη - ένας ζωντανός θρύλος στα Χανιά.

ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ