Η σειρά "Κλασικά Ασημένια" των εκδόσεων Ωκεανίδα περιλαμβάνει μοναδικά μυθιστορήματα που έχουν περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη και την καρδιά μου. Το "Αγνώστου Πατρός" δεν αποτελεί εξαίρεση : ένα δυνατό ρομαντικό μυθιστόρημα που κινείται επιδέξια ανάμεσα στη δεκαετία του '90 και στη δεκαετία του '60, και σκιαγραφεί τη ζωή τριών γυναικών, που τα νήματα της Μοίρας και του πεπρωμένου κατεύθυναν τα βήματά τους και καθόρισαν την πορεία της ζωής τους. Η δύναμη της γονικής αγάπης αλλά και η καταστροφική λαίλαπα της οικογενειακής αδιαφορίας και απαξίωσης, προβάλλει μέσα από τις σελίδες ενός άκρως ρομαντικού μυθιστορήματος που ξυπνάει συναισθήματα και προβληματίζει βαθιά...
 |
| ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την υπόθεση |
Η Νταίζη χάνει τη Λόρνα, τη θετή της μητέρα, στην ηλικία των εικοσιπέντε χρόνων. Η απώλεια αυτή φέρνει τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά της και στη ζωή της. Οι πρώτες συγκρούσεις με τη θετή της οικογένεια δεν αργούν ν' αρχίσουν, και εκείνη προσπαθεί να βρει τον εαυτό της και ν'αφουγκραστεί τα θέλω της. Ένα κουτί που της αφήνει η θετή της μητέρα για να το ανοίξει μετά τον θάνατό της, θ' αποτελέσει το έναυσμα για να ψάξει να βρει τις ρίζες της και τους πραγματικούς της γονείς. Ξετυλίγεται λοιπόν το κουβάρι της ζωής δυο γυναικών, της Έλεν και της Τζόσι στην Κορνουάλη, ξεκινώντας από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι η μοίρα να τις χωρίσει για πάντα με τρόπο βάναυσο. Η αναζήτηση της Νταίζης θα ξυπνήσει μνήμες που πονάνε, θα προκαλέσει αναταραχές και θα φέρει στο φως κρυμμένα μυστικά και συγκλονιστικές αλήθειες που πληγώνουν, στοιχειώνουν μα φέρνουν και την κάθαρση...
Η συγγραφέας Λέσλυ Πηρς κατάφερε με την απλότητα της γραφής της να αγγίξει δύσκολα θέματα χωρίς συναισθηματικές υπερβολές και βεβιασμένες συγκινήσεις. Τόσο όμορφα, με λόγο μεστό, με καθαρότητα πλοκής και υπέροχους, καθημερινούς χαρακτήρες. Από την πρώτη κιόλας σελίδα ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τις τελευταίες στιγμές που μοιράζονται μαμά και κόρη, και ο διάλογος τους, σύντομος και λιτός, αποτυπώνει τη δύναμη της ασύνορης μητρικής αγάπης. Της αγάπης της μάνας που μεγαλώνει το παιδί που της στέρησε η φύση μα της πρόσφερε μια άλλη απελπισμένη γυναίκα. Πονάς και συμπάσχεις με την οικογένεια και αισθάνεσαι την απελπισία μπροστά στην οδυνηρή αυτή απώλεια. Και όσο προχωρά η ιστορία και μεταφέρεσαι στη δεκαετία του '60 (λίγο πριν μέχρι και τις αρχές του '70), παρασύρεσαι από την αριστοτεχνική εξιστόρηση των γεγονότων της ζωής αυτών των δύο κοριτσιών - της Έλεν και της Τζόσι - και δεν θέλεις να τελειώσει η ιστορία τους ποτέ. Γνωρίζεις τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης της εποχής, την ανέχεια που οδηγεί σε βιαστικές αποφάσεις, την κοινωνική κατακραυγή που χαλιναγωγεί συμπεριφορές, τις στερήσεις που οδηγούν σε τρελά, φιλόδοξα όνειρα και σε ανασφάλειες που κανείς δεν μπορεί να καλύψει ,πέρα από τη μητρική αγκαλιά.
Ο ρόλος των γονιών αποτελεί ουσιαστικά την κεντρική ιδέα που διαπερνά τη ροή όλης της ιστορίας. Τα όνειρα που έχουν για τα παιδιά τους καταστρέφουν το μέλλον τους και καταστρατηγούν τις όποιες δικές τους επιθυμίες. Η έλλειψη τρυφερότητας και πίστης σε εκείνα, χαράσσουν ανεξίτηλα την ψυχή τους και τους δημιουργούν φοβίες που παλεύουν να καλύψουν σε όλη τη μετέπειτα ζωή τους. Η έλλειψη επικοινωνίας, οδηγεί πολλές φορές σε αποφάσεις που στιγματίζουν τη ζωή τους και σε γεγονότα που δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν ποτέ. Και ταυτόχρονα αυτό το συγκλονιστικό μυθιστόρημα είναι ο ύμνος της κάθε γυναίκας που αποφασίζει να υιοθετήσει ένα παιδί και καταφέρνει να σταθεί όχι απλά άξια των περιστάσεων, αλλά να ξεπεράσει κάθε προσδοκία και να προσφέρει τη θαλπωρή, την αγάπη και τη στοργή που χρειάζεται κάθε άνθρωπος. Είναι ένα βιβλίο που διδάσκει τη φιλία, την πίστη στον εαυτό μας και τις δυνατότητές μας, τη συνειδητοποίηση των λαθών μας έστω κι αργά...
Κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε γραμμή προκαλεί συναισθήματα δυνατά και γίνεσαι ένα με την ιστορία της Νταίζης, της Έλεν και της Τζόσι. Γελάς, πονάς, κλαις, θυμώνεις, απελπίζεσαι, απογοητεύεσαι, ελπίζεις, χαίρεσαι. Και αισθάνεσαι τη λύτρωση όταν φτάνει το ανατρεπτικό φινάλε. Ένα μυθιστόρημα που απογειώνει τις αισθήσεις και φωλιάζει για πάντα στη καρδιά του κάθε αναγνώστη...
ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ
Η συγγραφέας Λέσλυ Πηρς κατάφερε με την απλότητα της γραφής της να αγγίξει δύσκολα θέματα χωρίς συναισθηματικές υπερβολές και βεβιασμένες συγκινήσεις. Τόσο όμορφα, με λόγο μεστό, με καθαρότητα πλοκής και υπέροχους, καθημερινούς χαρακτήρες. Από την πρώτη κιόλας σελίδα ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τις τελευταίες στιγμές που μοιράζονται μαμά και κόρη, και ο διάλογος τους, σύντομος και λιτός, αποτυπώνει τη δύναμη της ασύνορης μητρικής αγάπης. Της αγάπης της μάνας που μεγαλώνει το παιδί που της στέρησε η φύση μα της πρόσφερε μια άλλη απελπισμένη γυναίκα. Πονάς και συμπάσχεις με την οικογένεια και αισθάνεσαι την απελπισία μπροστά στην οδυνηρή αυτή απώλεια. Και όσο προχωρά η ιστορία και μεταφέρεσαι στη δεκαετία του '60 (λίγο πριν μέχρι και τις αρχές του '70), παρασύρεσαι από την αριστοτεχνική εξιστόρηση των γεγονότων της ζωής αυτών των δύο κοριτσιών - της Έλεν και της Τζόσι - και δεν θέλεις να τελειώσει η ιστορία τους ποτέ. Γνωρίζεις τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης της εποχής, την ανέχεια που οδηγεί σε βιαστικές αποφάσεις, την κοινωνική κατακραυγή που χαλιναγωγεί συμπεριφορές, τις στερήσεις που οδηγούν σε τρελά, φιλόδοξα όνειρα και σε ανασφάλειες που κανείς δεν μπορεί να καλύψει ,πέρα από τη μητρική αγκαλιά.
Ο ρόλος των γονιών αποτελεί ουσιαστικά την κεντρική ιδέα που διαπερνά τη ροή όλης της ιστορίας. Τα όνειρα που έχουν για τα παιδιά τους καταστρέφουν το μέλλον τους και καταστρατηγούν τις όποιες δικές τους επιθυμίες. Η έλλειψη τρυφερότητας και πίστης σε εκείνα, χαράσσουν ανεξίτηλα την ψυχή τους και τους δημιουργούν φοβίες που παλεύουν να καλύψουν σε όλη τη μετέπειτα ζωή τους. Η έλλειψη επικοινωνίας, οδηγεί πολλές φορές σε αποφάσεις που στιγματίζουν τη ζωή τους και σε γεγονότα που δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν ποτέ. Και ταυτόχρονα αυτό το συγκλονιστικό μυθιστόρημα είναι ο ύμνος της κάθε γυναίκας που αποφασίζει να υιοθετήσει ένα παιδί και καταφέρνει να σταθεί όχι απλά άξια των περιστάσεων, αλλά να ξεπεράσει κάθε προσδοκία και να προσφέρει τη θαλπωρή, την αγάπη και τη στοργή που χρειάζεται κάθε άνθρωπος. Είναι ένα βιβλίο που διδάσκει τη φιλία, την πίστη στον εαυτό μας και τις δυνατότητές μας, τη συνειδητοποίηση των λαθών μας έστω κι αργά...
Κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε γραμμή προκαλεί συναισθήματα δυνατά και γίνεσαι ένα με την ιστορία της Νταίζης, της Έλεν και της Τζόσι. Γελάς, πονάς, κλαις, θυμώνεις, απελπίζεσαι, απογοητεύεσαι, ελπίζεις, χαίρεσαι. Και αισθάνεσαι τη λύτρωση όταν φτάνει το ανατρεπτικό φινάλε. Ένα μυθιστόρημα που απογειώνει τις αισθήσεις και φωλιάζει για πάντα στη καρδιά του κάθε αναγνώστη...
ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ