Ο χρόνος. Αυτό το μυστηριώδες και
συνάμα σαγηνευτικό μυστήριο που ενώνει με αόρατους δεσμούς το παρελθόν, το
παρόν και το μέλλον, αποκτά μια άλλη διάσταση μέσα από τη γραφή της Διώνης
Δημητριάδου. Αποσυντίθεται σε δεκάδες μικρές και μεγαλύτερες ιστορίες, ταρακουνάει
θύμησες , προσκαλεί σε νέα ταξίδια, αναπλάθει εικόνες και φανερώνει αλλιώτικα μονοπάτια σκέψης.
«Ο βιωμένος χρόνος» σε κοιτά στα
μάτια, έπειτα βυθίζεται απροσδόκητα στην ψυχή σου και παρασύρει τις σκέψεις σου
στο ξεχασμένο χθες, στο ιλιγγιώδες σήμερα και στο αβέβαιο αύριο. Και έτσι όπως
χάνεσαι στις σελίδες του κρατώντας σφιχτά τη χειρολαβή στο λεωφορείο, συνειδητοποιείς
το θαύμα του λυρισμού και της ποιητικής αύρας που κατορθώνει να παγώνει τον
ιλιγγιώδη ρυθμό της καθημερινότητας και να σε μεταφέρει στη ζεστασιά του χθες φανερώνοντας
την ανυπέρβλητη δύναμη των κρυμμένων συναισθημάτων.
«Ο βιωμένος χρόνος» έρχεται με
φόρα, με πάθος, με έξαψη, να σμιλεύσει την ομορφιά των μικρών, πολύτιμων,
ζωογόνων στιγμών. Να δώσει πνοή στις αναμνήσεις που κρύφτηκαν άγαρμπα
στα συρτάρια της μνήμης, να ξεσηκώσει το πνεύμα, να αναμοχλεύσει τα βιώματα που
χάνονται συχνά στη λήθη, να προκαλέσει τον καθένα ξεχωριστά να αφουγκραστεί τα
όνειρα και τις φοβίες του.
Κάθε ιστορία γεννά στο μυαλό σου
εικόνες ξέχειλες από χρώματα, ήχους, μυρωδιές. Εικόνες που σε καθηλώνουν, σε
γοητεύουν, σε συγκινούν και κυρίως σε μεταφέρουν νοερά στις δικές σου στιγμές. Και
πιάνεις τον εαυτό σου να μειδιάς, να συγκινείσαι, να γελάς, να στοχάζεσαι το
χθες. Η δύναμη της πένας της συγγραφέως καταλύει τις αντιστάσεις σου, χωρίς να
το αντιληφθείς, και αφήνεσαι στις λέξεις. Θέλεις να ζήσεις κάθε λεπτό του «βιωμένου
χρόνου» που ξέρει να κεντά περίτεχνα την τέχνη, τις αναμνήσεις, τη νοσταλγία,
την ελπίδα, την αγάπη, τη λύτρωση.
Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας ξεχειλίζει μέσα από τις μικρές αυτές ιστορίες και σε μαγεύει. Λέξεις που χάθηκαν στην εποχή της συντόμευσης και του ευκόλως εννοούμενου, σημεία στίξης που ξεχάστηκαν στη δίνη της τεχνολογίας, προτάσεις που εξυπηρετούν έναν σκοπό, έναν στόχο. Κάθε κείμενο είναι μια αναγνωστική όαση, σε μια εποχή που η λογοτεχνία τείνει να οικειοποιηθεί την απλοποίηση της καθομιλουμένης.
Η Διώνη Δημητριάδου αγαπά τη συγγραφή και αυτό αποτυπώνεται μοναδικά στα κείμενά της. Γράφει με καθαρότητα και ειλικρίνεια. Γράφει από εσωτερική ανάγκη. Γράφει για να επικοινωνήσει τα συναισθήματά της, τις επιθυμίες της, όσα κρύβει στην ψυχή της. Και "ο βιωμένος χρόνος" της είναι μια συνομιλία με τον αναγνώστη για να κατορθώσει ο καθένας να διατηρήσει τις προσωπικές του στιγμές ζωντανές, ανεξίτηλες στον χρόνο.
Κέλλη Κρητικού