Στην πρώτη του συγγραφική
απόπειρα, ο Δώρος Αντωνιάδης δημιουργεί ένα καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα
που ξέρει να ελίσσεται και να παίζει έξυπνα με το μυαλό του αναγνώστη. Με
καθαρή γραφή και σύγχρονο λόγο, η υπόθεση ξεδιπλώνει τη δύναμή της και τα κρυφά
της χαρτιά και κατορθώνει να ενώσει, με μεθοδικά βήματα, ενδείξεις και
αποδεικτικά στοιχεία επιτυγχάνοντας ένα απρόβλεπτο και δυνατό φινάλε.
Ο αστυνόμος του Τμήματος
Ανθρωποκτονιών, Πέτρος Ελευθεριάδης, ετοιμάζεται να κάνει ένα νέο ξεκίνημα με τη
σύζυγό του και την οικογένειά τους, όταν ένας περίεργος φόνος καθυστερεί για λίγο
τα σχέδιά του. Το θύμα, Σταύρος Αναγνώστου, φέρεται να έχει δώσει ο ίδιος τέλος
στη ζωή του, αλλά η στάση του σώματος, που παραπέμπει στον άνθρωπο του
Βιτρούβιου, βάζει σε υποψίες την αστυνομία. Επιπλέον, δίπλα στο θύμα,
εντοπίζεται ένα χαρτί με ένα αλλόκοτο ποίημα, που φαίνεται σαν να έχει γραφτεί
για συγκεκριμένο λόγο. Και ενώ οι πληροφορίες που συγκεντρώνει ο αστυνόμος και
οι συνεργάτες του είναι συγκεχυμένες, ένας νέος φόνος με πανομοιότυπο τρόπο
επιβεβαιώνει τους φόβους τους: κάποιος δολοφόνος παίζει μαζί τους και εκείνοι
δεν μπορούν να γνωρίζουν ποιο θα είναι το επόμενο θύμα του. Μήπως το παρελθόν
ψάχνει να βρει λύτρωση; Μήπως οι ανοιχτοί λογαριασμοί του χθες πρέπει να
κλείσουν οριστικά;
Η πλοκή κινείται προσεκτικά
ανάμεσα σε δύο χρονικούς άξονες: το χθες και το σήμερα. Στο χθες εξελίσσεται
μια περίεργη ιστορία με πρωταγωνιστή το θύμα του φόνου που καλείται να
εξιχνιάσει στο σήμερα ο Πέτρος Ελευθεριάδης. Οι εναλλαγές είναι συνεχείς και αυτή η τεχνική
κορυφώνει την αγωνία και για τις δύο ιστορίες. Οι γρίφοι, που αφήνει πίσω του ο
δολοφόνος, κλείνουν το μάτι στον αναγνώστη και τον προκαλούν να μπει στο
παιχνίδι της εξιχνίασης και να ανακαλύψει τα κρυφά σημεία που αποκαλύπτουν
την ταυτότητα του δολοφόνου. Τα κεφάλαιο είναι μικρά και με γρήγορο ρυθμό και
ζωντανούς διαλόγους, ενώ οι χαρακτήρες είναι οικείοι και οι αντιδράσεις τους φυσιολογικές
και αναμενόμενες. Η εξέλιξη της πλοκής αναδεικνύει την αγάπη του συγγραφέας για
τον κόσμο των μαθηματικών, αν και κάποια από τα κωδικοποιημένα μηνύματα των γρίφων
ήταν υπερβολικά ως προς την προσέγγισή τους.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του αστυνόμου προσδίδει αγωνία και ανεβάζει την αδρεναλίνη καθώς το τέλος πλησιάζει, ενώ και ο περιορισμένος αριθμός των χαρακτήρων βοηθά να αναδειχθεί η πορεία της εξιχνίασης χωρίς να χαθεί ο αναγνώστης σε δαιδαλώδη μονοπάτια. Κάθε ήρωας έχει το δικό του ειδικό βάρος και αποκαλύπτει τους σκελετούς που κρύβει στην ντουλάπα του την κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που τα κομμάτια του παζλ είναι έτοιμα να ενωθούν και να αποκαλύψουν την αρρωστημένη αλήθεια.
Μη φοβηθείς να μπεις "στο μάτι του ταύρου"!
Κέλλη Κρητικού